Charakterystyka Kreski

Postać znana w powieści „Opium w rosole” jako Kreska jest w rzeczywistości Janiną Krechowicz, wnuczką profesora Dmuchawca. Kiedy lubiany pedagog odchodzi na emeryturę, dziewczyna przeprowadza się z Wrocławia do Poznania, by dotrzymywać mu towarzystwa i służyć opieką w razie potrzeby.

W chwili rozpoczęcia akcji Kreska uczęszcza do pierwszej klasy Liceum Ogólnokształcącego. Jest niewysoką, szczupłą brunetką o krótko ściętych włosach i regularnych, bardzo ładnych – po  dokładnym przyjrzeniu się – rysach twarzy. Wśród szkolnych kolegów wyróżnia się kolorowym, nieco zwariowanym stylem ubierania, zwykłe rzeczy zebrane od rodziny lub znajomych przerabia bowiem w modowe cuda dzięki krawieckiemu talentowi i wielkiej wyobraźni. Z czasem jej umiejętności zostają docenione również przez innych, dzięki czemu Kreska ma szansę wzmocnienia domowego budżetu skromnymi zarobkami.

Przedsiębiorczość i spryt dziewczyny przejawia się również w zupełnie innej sferze jej życia – w miłości. Kreska zakochuje się w szkolnym koledze, nie mogąc jednak liczyć na jego wzajemność postanawia poprosić go o korepetycje z matematyki, które stają się idealną okazją do wzajemnego poznania i narodzin sympatii. Kiedy jednak na horyzoncie pojawia się rywalka, bohaterka rezygnuje z walki o chłopaka, pełna rozgoryczenia, że nie dostrzegł jej wartości. Związek Maćka z niezbyt inteligentną i pustą pięknością budzi w Kresce wątpliwości, czy nie przeceniała wcześniej chłopaka i jego rozumu. Nie potrafi zapomnieć o zranionej dumie i długo walczy ze sobą, aby zapomnieć o Maćku.

Miłość i inne osobiste nieszczęścia nie przysłaniają Jance troski o innych ludzi i zainteresowania ich problemami. Dlatego też pomimo swojej miłosnej porażki Kreska dostrzega ponurą tajemnicę małej dziewczynki, jaka pojawia się u jej boku w Operze, instynktownie wyczuwając, że dziecko potrzebuje odrobiny ciepła i zainteresowania. Podobnie dzieje się w przypadku innych przyjaciół – gdy potrzebują pomocy, bohaterka odsuwa własne zmartwienia na bok i wyciąga do nich rękę.

Cechą Kreski, kontrastującą w oczach małej Aurelii z chłodem jej matki, jest umiłowanie artystycznego nieładu i zdecydowana niechęć do wszelkiego rodzaju regulaminów i związanego z nimi porządku, który w życiu pani Jedwabińskiej odgrywa rolę kluczową. Te oto właściwości czynią z dziewczyny postać barwną, rozwijającą się na oczach czytelnika i budzącą sympatię.