Mały realizm to nazwa orientacji artystycznej w polskiej prozie lat 60. i 70., która nawiązywała – z jednej strony – do powieści socrealistycznej, z drugiej – do prozy środowiskowej okresu międzywojnia.
Mały realizm był jednym z najważniejszych zjawisk okresu „małej stabilizacji”. Jego główny zamysł polegał na koncentracji fabuły wokół zagadnień codziennego życia zwyczajnych ludzi, często z nizin społecznych. Terenem akcji stawała się więc najczęściej prowincja, a fabuła dotyczyła szczegółowego przedstawienia realiów przeciętnej egzystencji szarego człowieka. Jednocześnie proza małego realizmu unikała stawiania jakichkolwiek diagnoz społecznych ze względu na cenzurę i niemożność przeprowadzenia uogólnionej krytyki wielu zjawisk.
Utwory tego nurtu przedstawiały więc najczęściej podobny typ bohatera – człowieka pozbawionego wyższych ambicji, prowadzącego przeciętny tryb życia i próbującego poradzić sobie z problemami w pracy i w lokalnym środowisku. Postaci pozbawione były głębszych rysów psychologicznych. Ważne narzędzie w tego typu pisarstwie stanowił język kolokwialny i środowiskowy. Wszystkie zabiegi artystyczne miały służyć maksymalnemu urealnieniu świata przedstawionego. Fabuła