Interpretacja teologiczna
Historia Kaina i Abla stanowi kontynuację opowieści o ludzkim upadku, która została zapoczątkowana w Raju. W działaniu Kaina uwidoczniło się pierwotne skażenie człowieka grzechem pierworodnym. Mężczyzna jeszcze zanim zabił swojego brata, miał tendencję do ulegania złym skłonnościom, prawdopodobnie właśnie dlatego Bogu nie spodobała się jego ofiara. Ostatecznym motywem zbrodni Kaina stała się zazdrość, w imię której nie cofnął się nawet przed bratobójstwem. Opowieść o Kainie pokazuje więc, że w sam początek historii ludzkości została wpisana zbrodnia i nienawiść oraz że zło w ludzkim wydaniu przybiera coraz większe wymiary. W tym sensie cały Stary Testament odzwierciedla ogrom upadku człowieka, który jest tak wielki, że jedynym odkupieniem dla świata może być ofiara Jezusa Chrystusa (przedstawiona w Nowym Testamencie). Z opowieści o Kainie i Ablu wynika bowiem, że Bóg w żadnych okolicznościach nie opuszcza grzesznika.
Warto dodać, że Artur Sandauer uważa, iż mit o Kainie i Ablu stanowi drugą wersję genezy grzechu pierwotnego. O ile pierwsza pokazywała ludzkie przewinienie bardzo enigmatycznie (jako zerwanie zakazanego owocu), o tyle tutaj mamy do czynienia z ukonkretnieniem winy (zabójstwo).
Nawiązania w literaturze:
Biblijna opowieść jest archetypem każdej bratobójczej walki, a także morderstwa i zła wyrządzonego bliźniemu. Szczególne znaczenie ma symbolika Kainowego znamienia. Jest to rodzaj piętna, którym zostaje naznaczony zabójca, a także oznaka ciążącej na nim klątwy. Symbol ten wykorzystał np. William Szekspir w „Makbecie”, w scenach z lady Makbet, która nie może zmyć ze swoich rąk krwi króla Dunkana.