Pieśń nad Pieśniami - interpretacja

„Pieśń nad Pieśniami” określana jest również mianem „Pieśni najpiękniejszej”. Należy do literatury mądrościowej, a jej autorstwo przypisywane jest Salomonowi. Liturgia żydowskiego święta Paschy obficie korzysta z tekstów „Pieśni nad Pieśniami”. Mimo kontrowersji, jakie budziła, księga została zaliczona do kanonu Świętych Ksiąg u Żydów. Także kościół powszechny, po początkowych wątpliwościach co do jej interpretacji, ostatecznie postanowił zaliczyć „PnP” do zbioru ksiąg kanonicznych.

Niezwykłość księgi polega na tym, iż opisuje miłość dwojga młodych ludzi. Nie ma w niej bezpośrednich odniesień do Boga, ani też nie wymienia się ani razu słowa „Bóg”. Z tego też powodu księga nastręczała problemów z jednoznaczną jej interpretacją. Pojawiły się głosy, które określały księgę, jako pieśń miłosną na wzór „Uczty” Platona. Jednakże ostatecznie uznano, iż korzenie księgi, sięgają głęboko do innych ksiąg Biblii i są owocem myśli proroków Jeremiasza, Ezechiela, Izajasza i Ozeasza. Z całą pewnością można powiedzieć, iż twórca „Pieśni nad Pieśniami” znał zarówno wcześniejsze Księgi Pisma Świętego, jak też literaturę pozabiblijną (głównie asyro-babilońską).

„Pieśń nad Pieśniami” jest arcydziełem w dziedzinie utworów traktujących o miłości, co wyróżnia ją spośród wszystkich innych ksiąg Biblii, zawartych zarówno w Starym, jak i w Nowym Testamencie. Co ciekawe, biorąc pod uwagę ówczesne czasy, wyznania kochanków są bardzo śmiałe i emanują erotyką.

Czesław Miłosz określił „Pieśń nad Pieśniami” mianem poematu symbolicznego, który można odczytywać na kilku różnych płaszczyznach jednocześnie. Celnie oddają treść i sens „Pieśni nad Pieśniami” słowa Izabeli Filipiak:

Czymkolwiek była na samym początku, poematem autorstwa Salomona, zbiorem pieśni weselnych czy zebranymi pieśniami, które zwykło się śpiewać w czasie winobrania, dziś „Pieśń nad Pieśniami” pokazuje relację miłosną między dwojgiem poślubionych ludzi o takiej świeżości i intensyfikacji przekazu, jaki nie jest nam kulturowo znany.