I
Właścicielem Folwarku Dworskiego był pan Jones. Pewnego wieczora skończył oporządzać swoje dobra, zamknął na klucz drzwi (zapomniał o zatkaniu szczelin) i wrócił do domu chwiejnym krokiem. Gdy tylko w domu zgasły światła, w folwarku zapanowało ożywienie. Krążyły wszak plotki o tym, iż knur Major opowie swój tajemniczy sen. Spotkanie miało odbyć się w stodole, która była wystarczająco duża, by pomieścić wszystkich zainteresowanych.
Zwierzęta zaczęły schodzić się w umówione miejsce. Mówca znajdował się na podwyższeniu wykonanym ze słomy. Pierwsze na miejscu pojawiły się trzy psy: Bluebell, Jessie i Pincher. Powoli robił się tłok, a wszystkie zwierzęta ustawiały się w taki sposób, by umożliwić patrzenie na mówcę innym. Następnie pojawiła się koza Muriel, później osioł Benjamin (mieszkał w folwarku najdłużej spośród zwierząt). Przed samym punktem kulminacyjnym do stodoły wpadło siedem kacząt (niedawno straciły matkę), po nich klacz Mollie, a ostatni przyszedł kot, który, usadowiwszy się wygodnie, zaczął mruczeć, najwyraźniej nie słuchając opowieści Majora.
Do zgromadzonych knur zwracał się per „towarzysze”. W swojej przemowie podjął problem ciężkiego losu zwierząt żyjących w zniewoleniu. Istotą ich życia była ciężka praca, za która otrzymywały niewielkie porcje pokarmu, a kiedy stawały się już zbędne, czekała je śmierć. By uniknąć tych upokorzeń, należało pozbyć się człowieka – sprawcy zła. Człowiek był tyranem – nie pozwalał zwierzętom mieć dzieci (wyjątkiem był tutaj Major, ojciec ponad 400 prosiąt), eliminował stare i niepotrzebne. Jedynie wspólny bunt przeciw oprawcy mogło poprawić los zwierząt.
Następnie odbyło się głosowanie dotyczące problemu, czy dzikie zwierzęta są braćmi, czy może wrogami uciemiężonych. Ostatecznie stwierdzono, iż można potraktować je jako przyjaciół. W tym czasie Major powiedział, że każda istota dwunożna jest wrogiem, a każda czworonożna lub skrzydlata to sprzymierzeniec. Należy też pamiętać o tym, by w walce z człowiekiem nigdy się do niego nie upodabniać.
Po stodole zaczęła nieść się pieśń wyzwolonych stworzeń „Zwierzęta Anglii”. Zgromadzeni rozeszli się, gdy hałas obudził Jonesa, który wypalił z dwururki myśląc, iż to lis szaleje w kurniku.
II
Od spotkania w stodole minęły trzy dni. Knur Major zmarł we śnie, a jego ciało pochowano u wejścia do sadu. Był początek marca, a trzy kolejne miesiące przyniosły zintensyfikowaną pracę konspiracyjną. Organizacją wszystkiego zajmowały się świnie, na ich czele stały dwa samce: Napoleon i Snowball. Pierwszy z nich odznaczał się niezwykle silnym charakterem, drugi był znacznie bystrzejszy i lepiej ubierał w słowa swoje myśli. Trzecim przewodnikiem był Squealer, który obdarzony był nadzwyczajnym darem wymowy. Prędko udało im się stworzyć na podstawie nauk Majora system myślowy nazwany animizmem. Podczas spotkań niektóre ze zwierząt nie rozumiały tej ideologii, wierząc w konieczność pozostania wiernymi właścicielowi, jeszcze inne sądziły, iż skoro dokładna data rewolucji nie jest znana, nie muszą nic robić. Jednak świnie starały się zrobić wszystko, by przekonać mieszkańców folwarku do swoich racji.
Największym wrogiem rewolucji był Mojżesz – oswojony kruk Jonesa. Głosił on istnienie Raju Zwierząt, czyli miejsca, do którego trafią one po śmierci. Miało być to miejsce cudowne (tydzień składał się tam z niedziel), lecz wizja ta skusiła jedynie nielicznych. Mojżesz nie był zbyt lubiany z tego względu, że nie musiał pracować.
Na zakończenie zebrań zawsze śpiewano hymn „Zwierzęta Anglii”. Prym wiodły w tym dwa koniec – Boxer i Clover – będące także najwierniejszymi słuchaczami