). Najważniejszy dla myśli antycznej był IV w. p. n. e, czyli tak zwany okres klasyczny: czasy Platona i Arystotelesa. Ostatni był natomiast okres hellenistyczny, inaczej szkół starożytnych (III – I w. p. n. e), w którym skupiano się na kwestiach etycznych (stoicy, epikurejczycy, sceptycy).
Materializm a idealizm
Podstawowy podział, jaki zarysował się w filozofii antyku to podział między materializmem a idealizmem. Pierwszy ze światopoglądów polega na propagowaniu przekonania, że istnieje jedynie rzeczywistość widzialna, którą można poznać empirycznie (doświadczalnie), za pomocą zmysłów i rozumu. Materialistami byli sofiści, cynicy i sceptycy.
Idealizm jest natomiast poglądem przeciwnym, to znaczy przyjmuje, że jedyną prawdziwą rzeczywistością jest świat idei. Idealistą był przede wszystkim Platon. Filozofem „środka” był natomiast Arystoteles.
Jeżeli chodzi o kwestie etyczne, w antyku wykształciły się dwa odmienne stanowiska wobec wartości: relatywizm, czyli przekonanie, że nie ma żadnych uniwersalnych zasad, a ocena każdej sytuacji jest względna i antyrelatywizm.