Demokracja Ateńska była formą ustroju państwowego, którego początki związane są z reformami władcy, za rządów którego Ateny osiągnęły jeden z najświetniejszych okresów swojej historii – Peryklesa (ok. 500 – 429 r. p.n.e.). Demokracja Ateńska osiągnęła swoją pełnię w V w. p.n.e. również dzięki reformą Solona w VI w. p.n.e., później Klejstenesa.
Zmiany wprowadzone przez Peryklesa zamknęły trwające ponad pół wieku procesy kształtowania się podstaw systemu demokratycznego w Starożytnych Atenach. Według Peryklesa dwie najważniejsze kwestie stanowiły wolność i równość wobec prawa. Następnie ustrój stworzony przez Klejstenesa, na początku V w. p.n.e., nazywano izonomią – pojęcie demokracji rozumianej jako rządy ludu, upowszechnił się w późniejszym czasie. Termin izonomia, określał ustrój polityczny zapewniający obywatelom równość wobec prawa, a także prawo do równego udziału we władzy.
Kolejną zasadą demokracji Ateńskiej była isegoria, czyli równość głosu. Prawo obywatela do przemawiania i zgłaszania wniosków na zgromadzeniach obywateli – zasada ta była główną przyczyną wytworzenia się grupy zawodowych polityków – demagogów. Pierwszym przedstawicielem tej grupy był Perykles.
W starożytnych Atenach funkcje urzędowe sprawowano zazwyczaj przez okres jednego roku i nie można było obejmować danego urzędu wielokrotnie. Z tego powodu duża część obywateli ateńskich, miała szanse brać czynny udział w życiu politycznym polis – np. zasiadać w Radzie Pięciuset (najwyższy organ władzy państwowej, do którego z każdej jednostki administracyjnej kierowano dziesięciu przedstawicieli).
Wszyscy obywatele Ateńscy (demos) tworzyli zgromadzenie ludowe. Na zgromadzeniach rozpatrywano kwestie bieżące m.in. kontrolowanie urzędników, finanse i zaopatrzenie miasta, czy też organizacja świąt religijnych. W większości przypadków głosowano jawnie poprzez podniesienie reki, ale znana była również procedura tajnego głosowania w sprawach osób prywatnych. Wrzucano wówczas kamyki do odpowiedniej urny. W pewnych sytuacjach zgromadzenie pełniło również funkcje trybunału, oskarżano m.in. o korupcje, czy też spisek przeciwko demokracji – za te przewinienia groziła kara śmierci. Główną instytucją sądowniczą w Demokracji Ateńskiej była Heliaja, czyli trybunał bądź sąd ludowy. W Atenach do uruchomienia procedury sądowej, potrzebna była skarga konkretnego obywatela, ponieważ demokracja nie znała instytucji prokuratora.