François Maurice Adrien Marie Mitterrand – urodził się 26 października 1916 roku w Jarnac, zmarł 8 stycznia 1996 roku w Paryżu. Jego ojciec Gilbert Mitterrand był producentem octu i przewodniczącym związku zawodowego. Był potomkiem królewskich rodów, bowiem babka François była daleką potomkinią Ferdynanda III Świętego i Jana z Brienne.
Jako młody chłopak, wykształcony przez jezuitów, był żarliwym katolikiem i konserwatystą. Należał do nacjonalistycznej organizacji Croix-de-feu. Studiował prawo na Uniwersytecie w Paryżu. Podczas II wojny światowej został powołany do wojska, został ranny w bitwie pod Verdun, dostał się do niewoli niemieckiej, skąd udało mu się uciec w 1941 roku. Następnie pełnił funkcję podsekretarza stanu w administracji państwa Vichy. Razem z innymi urzędnikami rządowymi zaangażował się w ruch oporu. Dowodził oddziałem, który w powstaniu paryskim zdobył gmach dawnego ministerstwa ds. kombatantów.
Po oswobodzeniu Francji został pomocnikiem gen. de Gaulle’a do spraw jeńców wojennych, jednak współpraca dwóch najbardziej znanych prezydentów Francji nie układała się najlepiej.
Mitterand po wojnie związał się z partią socjalistyczną i to z jej ramienia w 1946 r. wszedł jako deputowany do parlamentu. Do 1957 r. sprawował szereg urzędów ministerialnych. W 1965 roku postanowił wystartować w wyborach prezydenckich jako kandydat lewicy, przegrał jednak w drugiej turze z de Gaulle’em. Próbował jeszcze kilkakrotnie swoich sił w wyborach, jednak dopiero w 1981 r. jego próby zakończyły się wygraną. Tym samym został pierwszym socjalistycznym prezydentem Francji.
Za jego rządów znacjonalizowano główne gałęzie przemysłu oraz prywatne banki, rozszerzono pakiet socjalny, jednak już podczas drugiej kadencji (1988-1995) Mitterrand zaczął wycofywać się z programu socjalistycznego na rzecz bardziej umiarkowanych rozwiązań. Podczas jego kadencji we Francji zniesiona została kara śmierci. W polityce zagranicznej kontynuował program de Gaulle’a polegający na wzmocnieniu pozycji Francji na arenie międzynarodowej. Był mocno zaangażowany w rozwój Wspólnoty Europejskiej, popierał przystąpienie do niej Hiszpanii i Portugalii, przyczynił się także do podpisania w 1992 r. traktatu z Maastricht.