Interpretacja
Mit o wojnie trojańskiej to jedna z najważniejszych bohaterskich opowieści Greków. Został on opowiedziany w formie poetyckiej przez Homera w wielkim eposie pt. „Iliada” i stał się natchnieniem dla całej kultury śródziemnomorskiej. Mit ten przekazuje przede wszystkim etos walki. Pojawiają się tu osobowe wzorce wojowników, wśród których najważniejszymi są postawy Achillesa i Hektora. Mit przenika szacunek dla obu stron konfliktu, docenia się tu zarówno męstwo Greków, jak i Trojan.
Opowieść ta prezentuje świat męski i istotne dla tego świata wartości: honor, męstwo, biegłość w sztuce walki. Główną sferą męskiego działania jest wojna, która stanowi tu przeżycie ekstatyczne i doniosłe. Wojna w micie trojańskim ma zupełnie inny wymiar niż współczesne postrzeganie konfliktów zbrojnych. Wojna nie jest wielkim nieszczęściem, ale wręcz wydarzeniem świątecznym. Stanowi ona dla mężczyzn okazję do udowodnienia swojej wartości. Wykazanie się na polu walki jest niezbędnym elementem antycznego wzorca męskości.
Interesującą interpretację mitu trojańskiego przedstawia francuska filozofka, Simone Weil. Zauważa ona bowiem, że najzacieklejsze konflikty zbrojne, podobnie jak wojna Greków z Trojanami, nie mają żadnego celu. Helena spartańska jest tu jedynie pretekstem, natomiast machina wojenna napędza się sama, po kilku latach już nikt nie pamięta bowiem, o co toczy się walka. Wojna jest zatem celem samym w sobie, który nie przynosi niczego poza wielkim zniszczeniem.
Motywy
Najważniejsze motywy mitu trojańskiego to motyw porwania, walki, zwycięstwa, przegranej, bohaterstwa, śmierci za ojczyznę, proroctwa zbliżającej się katastrofy.
Bohaterowie
Tetyda – boginka morska, matka Achillesa
Peleus – książę tesalski, mąż Tetydy, ojciec Achillesa
Achilles – syn Tetydy i Peleusa, w dzieciństwie matka kąpała go w rzece Styks, żeby jego ciało było odporne na ciosy, trzymała go jednak za piętę, która była jedynym słabym punktem bohatera. Kiedy wybuchła wojna trojańska, matka przebrała Achillesa za kobietę i ukryła na dworze Likomedesa. Odnalazł go tam Odyseusz i nakłonił do udziału w wojnie, ponieważ przepowiednia głosiła, że bez udziału Achillesa Grecy nie wygrają. W czasie walk z Trojańczykami rycerzowi długo dopisywało szczęście. Achilles mocno przeżył śmierć swojego przyjaciela, którego zabił Hektor Patroklosa i w zemście zabił trojańskiego królewicza. Sam zaś zginął od strzały Parysa. Wojska greckie na znak żałoby po Achillesie ostrzygło sobie włosy. Jego kości złożono w złotej urnie i pochowano pod usypanym kurhanem.
Eris – bogini niezgody, zjawiła się na ślubie Tetydy i Peleusa i rzuciła jabłko z napisem „dla najpiękniejszej”, o które pokłóciły się Hera, Atena i Afrodyta.
Parys – syn Priama, króla Troi. Jego matce przed urodzeniem Parysa śniło się, że urodziła płonącą pochodnię, od której spłonęło całe miasto. Dziecko porzucono więc w lesie, ale przygarnął go pasterz. Parys również został pasterzem i właśnie jego Zeus wyznaczył na sędziego konkursu piękności. Bohater oddał pierwszeństwo Afrodycie, a w zamian miał otrzymać Helenę. Kiedy wygrał igrzyska w Troi i władcy miasta rozpoznali w nim swojego syna, mógł on pojechać, jako królewicz, na dwór króla Menelaosa i porwać jego żonę, Helenę. Stało się to początkiem wojny trojańskiej.
Helena – żona króla Menelaosa, najpiękniejsza kobieta na ziemi, obiecana Parysowi przez Afrodytę i porwana przez trojańskiego królewicza. Stała się ona przyczyną wojny, po śmierci Parysa została wydana za jego brata Deifoba. Przeprowadziła tajemniczymi korytarzami Troi Odyseusza i Diomedesa, którzy wykradli z miasta palladion. Menelaos