Geneza „Latarnika”
„Latarnik” Henryka Sienkiewicza – jedno z jego najbardziej cenionych dzieł – napisany został w czasie pobyty autora w Ameryce. Pierwsza publikacja noweli miała miejsce w 1881 r. na łamach „Niwy”. Losy Skawińskiego oparte są na autentycznej historii polskiego emigranta o nazwisku Siellawa. Mężczyzna ten, którego historię opisał w swojej korespondencji dla polskiej prasy Julian Horain, utracił posadę latarnika przez niedociągnięcia, jakie popełnił, zaczytawszy się w „Murdeliu” Zygmunta Kaczkowskiego. Na szczęście nie doszło do tragedii – okręt tylko zahaczył o skały.
W biografii Skawińskiego widoczne są także analogie do losów powstańców listopadowych, którzy po nieudanym zrywie narodowowyzwoleńczym byli zmuszeni opuścić ojczyznę, udając się na długą tułaczkę po obcych ziemiach. Historia Sienkiewiczowskiego latarnika podkreśla niemożność znalezienia własnego miejsca na ziemi w przypadku emigrantów oraz pokazuje, jak potężne piętno odcisnęła na ich życiu tęsknota za ojczyzną.
„Latarnik” - czas i miejsce akcji
Akcja „Latarnika” toczy się w XIX wieku. Główny bohater do latarni morskiej trafił najprawdopodobniej w latach 70. XIX stulecia, na co wskazują jego słowa,