Mitologia jest zbiorem mitów (fikcyjnych opowieści) o bóstwach i zjawiskach nadprzyrodzonych. Za jej pomocą żyjący w starożytności ludzie szukali odpowiedzi na nurtujące ich pytania. Wyjaśniali pochodzenie zjawisk przyrodniczych i psychologicznych, a także tłumaczyli zagadnienia egzystencjalne, np. sens życia, pochodzenie człowieka, istnienie zła w świecie itd. Najważniejszymi bohaterami mitologii greckiej są bogowie. W panteonie bóstw greckich obejmuje wiele postaci. Jedną z nich jest bogini Demeter.
Motyw matczynej miłości w micie o Demeter i Korze
Demeter była uważana za boginię rolnictwa, plonów, urodzaju i ziemi. Opiekowała się przyrodą i ludźmi zajmującymi się uprawą roli. Była więc jednym z najważniejszych greckich bóstw, ponieważ opiekowała się kluczową dla życia ludzi sferą. Demeter była matką Persefony. Dziewczynka lubiła zrywać kwiaty, ale matka nie pozwoliła jej zbierać narcyzów, które były poświęcone bóstwom podziemnym. Persefona została skuszona pięknym wyglądem i zapachem kwiatu i zerwała go. Kiedy podziwiała piękno narcyza, rozwarła się otchłań i dziewczyna została porwana przez boga umarłych, Hadesa. Matka zauważyła jej zniknięcie i rzuciła się na poszukiwania córki. Persefona została jednak ukryta w czeluściach Tartaru. Zrozpaczona Demeter okryła pola żałobą – przyroda zamarła, a ludziom zaczęło brakować jedzenia, ponieważ nie mogli zbierać plonów i wykarmić zwierząt. Ludzie postanowili przebłagać boginię. Wiadomość o strasznym losie Persefony dotarła również na Olimp. Zeus przychylił się do próśb ludzi i nakazał Hadesowi oddać dziewczynę. Podstępny bóg podziemi sprawił jednak, że córka Demeter musiała wracać do Hadesu na trzy miesiące w roku. Od tego czasu przyroda zaczęła zamierać na czas zimy, kiedy dziewczyna wracała do krainy śmierci. Wiosną uradowana matka okrywała całą ziemię zielenią, ciesząc się ze spotkania z ukochaną córką. Mit ten ukazuje topos miłości matki do dziecka. Miłość macierzyńska jest silna i nie ustaje nawet po śmierci córki. Demeter jest w stanie poświęcić wszystko, żeby odzyskać ukochaną Persefonę. Miłość matki może przetrzymać wszystkie przeciwności, jej wieź z dzieckiem, nie kończy się nigdy. Radość Demeter z powodu powrotu dziecka jest widoczna w przyrodzie. Parandowski podsumowuje tę opowieść konstatacją, że to Ziemia jest „matką”, która rodzi, karmi i daje życie wszystkim istotom.
Motyw miłości matczynej w innych tekstach literackich
Jedną z najsłynniejszych matek w literaturze jest Maryja, matka Jezusa. Maryja to „mater dolorosa”, matka cierpiąca, która, podobnie jak Demeter, przeżywa żałobę po śmierci dziecka. Maryja usłyszała zapowiedź cierpienia swojego syna, kiedy Jezus był małym dzieckiem. Próbowała zrozumieć przekazane jej proroctwa, zachowując wszystko pokornie w swoim sercu. Była świadkiem męki i śmierci Jezusa, towarzyszyła mu do samego końca. Stała pod krzyżem, kiedy Chrystus konał. Jej syn opiekował się nią do samego końca i w chwili śmierci przekazał ją apostołowi Janowi. Maryja, podobnie jak Demeter, to symbol macierzyńskiej miłości, która nigdy nie ustaje i wszystko może przetrzymać.