Mitologia jest zbiorem mitów (opowieści) o bogach i bohaterach. Za ich pomocą ludzie usiłowali wyjaśniać zjawisko pogodowe i fenomeny dotyczące człowieka. Starali się odpowiedzieć na fundamentalne pytania ludzkości, np. o pochodzenie świata lub istnienie zła w świecie. W mitach przekazywano wierzenia religijne – historie o życiu bogów lub istnieniu zaświatów. Mitologia grecka przedstawia wizję życia pozagrobowego.
Wizje zaświatów w mitologii greckiej
Według starożytnych Greków siedzibą bóstw była góra Olimp. Bogowie greccy nie mieszkali więc w niebie, tylko na Ziemi. Śmiertelnicy nie mieli jednak dostępu do ich siedziby – kto próbował wspiąć się na górę, natychmiast z niej spadał. Bogowie byli nieśmiertelni, prowadzili jednak życie podobne do życia ludzi – jedli i pili, kłócili się, naradzali i dzielili świat między siebie. Grecy wierzyli, że najwybitniejsi i najdzielniejsi wojownicy mogą być przez bogów zaproszeni na Olimp. Bogowie nie byli wieczni, musieli bowiem spożywać ambrozję – pokarm, który zapewniał nieśmiertelność. Posiadali ciała podobne do ludzkich, podlegające takim samym prawom, np. zranieniom. Bogowie olimpijscy odczuwali emocje zarówno te negatywne, jak i pozytywne. Olimp był jednak krainą szczęśliwości – bogowie wiedli wspaniałe życie. Bogowie opiekowali się wszystkimi częściami świata. Istnieli bogowie Słońca, Księżyca, jutrzenki i wiatru (Helios, Selene, Eos, Eol). Inne bóstwa opiekowały się Ziemią i sprawami ludzi (Hestia, Demeter, Dionizos). Bogowie ziemscy dbali o urodzaj i domowe ognisko, byli patronami rolników i kobiet zajmujących się domem. Morzami i oceanami opiekował się Posejdon, brat Zeusa. Jemu podlegały wody i wszystko, co w nich lub na nich się znajduje. Był więc ważnym bóstwem w kraju wyspiarskim z licznymi portowymi miastami. Grecy wierzyli również w piekło. Tym miejscem władał Hades, drugi brat rządzącego na Olimpie Zeusa. W mitologii greckiej królestwo ciemności znajdowało się na krańcu Ziemi. Do tej krainy trafiały dusze zmarłych. Umarli, byli podzieleni według swoich przewinień i wieku, w jakim odeszli ze świata żywych. W osobnych miejscach mieszkały więc dusze dzieci, samobójcy, ofiary niesprawiedliwości, nieszczęśliwi zakochani i wojownicy polegli na polu walki. W Hadesie odbywał się sąd nad wszystkimi duszami. Zbrodniarze trafiali do Tartaru – miejsca straszliwych mąk i kar. Sprawiedliwi mogli przedostać się Wyspę Błogosławionych – przepiękne miejsce wiecznej radości i szczęśliwości.
Wizja zaświatów w Biblii
Cywilizacja europejska opiera się na dwóch filarach – kulturze grecko-rzymskiej i tradycji biblijnej. Bóg z Biblii jest zupełnie inny niż bogowie starożytnej Grecji. To Bóg wszechmogący, który nie ma początku ani końca. Jest jedynym Bogiem – od niego pochodzi wszystko, co żyje. Według chrześcijaństwa Bóg jest nieskończenie dobry i sprawiedliwy. Jest duchem, dlatego nie ma jednej siedziby, w której przebywa. Biblia zapowiada, że ten świat się skończy i każdego człowieka czeka sąd. Wierzący będą przebywać z Bogiem w nowej rzeczywistości, a potępieni znajdą się w piekle.