Na początku powieści narrator przedstawia panoramę Egiptu, klimat i jego położenie geograficzne. Odnajdujemy opis dokonań technicznych i budowniczych Egipcjan oraz ich systemu politycznego (państwo złożone z kast).
Akcja rozpoczyna się w trzydziestym roku panowania Ramzesa – w tym momencie jego poddani świętują mianowanie na następcę tronu syna faraona Cham-semmerer-amen-Ramzesa. Rada kapłanów przedstawia młodemu królowi jego obowiązki i zasady jakimi powinien kierować się w bitwie. Herhor, minister wojny składa raport Ramzesowi.
Trwają przygotowania do bitwy i Ramzes nadzoruje przygotowania swoich pułków do walki – niestety pochód wojsk zostaje zatrzymany przez dwa przechodzące skarabeusze, zwierzęta uznawane w Egipcie za święte. Przesądny dowódca odmówił faraonowi dalszej jazdy, dlatego Ramzes mianował nowym dowódcą Patroklesa.
Oddziały maszerowały dalej, gdzie napotkały kolejną przeszkodę – kanał wykopany przez poddanego, któremu jego pan obiecał wolność jeśli wykopie kanał między rzeką a gospodarstwem. Chłop błagał władcę by nie zasypywać kanału ponieważ poświęcił tej pracy wiele lat – mężczyzna został jednak pobity a jego praca zniszczono. W trakcie dalszego pochodu wojska Ramzes rozmawia z Tutmozisem na temat ograniczenia władzy, jaką posiadają w ich kraju kapłani. W tym momencie spotykają Sarę – dziewczynę, która ostrzega ich, że znajdują się na terenie należącym do Sezofrisa i powinni go jak najszybciej opuścić. Ramzes był pod wrażeniem Sary i postanowił odkupić ją od ojca.
Rozpoczęła się walka i Ramzes z Grekami ruszył do natarcia na armie wschodnią. Bitwa okazała się dla niego zwycięska, dlatego dumnie mógł wrócić do Memfis. W drodze powrotnej natknął się na wisielca – niewolnika, którego wcześniej usunęli z drogi i zasypali wykonany przez niego kanał. Ramzesa bardzo poruszył los mężczyzny.
Ramzes daruje każdemu z żołnierzy po jednej drachmie w nagrodę za wspaniałą walkę. Herhor jednak wykazał sporo błędów taktycznych Ramzesa, więc faraon nie powierzył mu funkcji dowódcy korpusu. Młody książę był niepocieszony i szukał finansowej pomocy u matki. Ostatecznie Ramzes zapożyczył się u kapłanów i wydzierżawił kilka folwarków. W jednym z takich gospodarstw zamieszkała Sara. Egipcjanie oskarżyli obca kobietę o zatrzymanie wody w Nilu, rzucano w nią nawet kamieniami. Pod wpływem mowy proroka Nil znów zaczął płynąć i miejscowa ludność nie zwracała już uwagi na Sarę.
Ramzes był zły na mieszkańców za napad na folwark Sary i nakazał przeprowadzić przesłuchania w tej sprawie. Większość przesłuchiwanych okazała się jednak niewinna.
Książę często doglądał swoich folwarków, widział brutalne traktowanie chłopów i ściąganie podatków na jego rzecz. Młody władca obwiniał o taki stan rzeczy kapłanów.
Pewnego dnia Ramzes XII postanowił wybrać się do Teb by podziękować bogom za uzdrowienie Nilu. Sprawy państwowe powierzył na ten czas Herhorowi, co nie spodobało się synowi faraona. Rozżalony zamieszkał na kilka miesięcy z Sarą. Podczas jednej z wypraw po rzece spotkał Herhora ze swoją matka, którzy usłyszeli śpiewaną przez Sarę pieśń. Zarzekali się, że jest to pieśń egipska wykradziona przez Żydów i zaczęli naciskać na rozstanie kochanków. Herhor poinformował także księcia, że Sara nosi jego dziecko.
Gdy faraon wrócił do Egiptu mianował syna namiestnikiem Dolnego Egiptu i wodzem Menfi. Jako zadanie powierzył mu również sprawdzenie przyczyn obniżania się królewskich dochodów – młody Ramzes podróżował więc po prowincjach badając życie poddanych z różnych warstw społecznych.
Jeden z kapłanów wyjaśnił księciu zasady jakimi rządzi się państwo i w jaki sposób działa. W międzyczasie Sara urodziła Ramzesowi syna – ten jednak miał już nową kochankę imieniem Kama.
Ramzes został mianowany naczelnym wodzem i najwyższym władcą prowincji. Następca tronu zwołał naradę, podczas której oskarżył kapłanów o układy z Chaldejczykami, obraził ich i narobił sobie wrogów.
Książę toczył walki z Libijczykami nienawidzącymi faraona. W tym czasie zabijani są libijscy jeńcy co powoduje w tym ludzie jeszcze większą nienawiść do króla.
Na polu walki Ramzes dostaje informację o poważnej chorobie ojca, jednak gdy dociera do Memfis faraon już nie żyje. Po krótkiej żałobie zaczęto szykować tron dla Ramzesa XIII. Nowy król wprowadza sporo zmian w funkcjonowaniu państwa, które nie podobają się kapłanom. Straszą go duchem jego ojca.
Nowy faraon ma sprzymierzeńca w jednym z arcykapłanów Samentu. Kapłani szykują naradę przedstawicieli wszystkich stanów społecznych, podczas którego Ramzes miał prosić o dostęp do skarbów w Labiryncie. Duża część kapłanów spiskowała przeciwko faraonowi. Również Herhor podjudzał ludność egipską przeciw Ramzesowi XIII i powoli wiara w jego moc i władzę upadała wśród poddanych. Ostatecznie zostaje przebity sztyletem w wyniku podstępu dworzan.
Władze po Ramzesie XIII obejmuje San-amen-Herhor.