Ramzes objął tron Egiptu w wieku 22 lat. Według opisu narratora był, bardzo urodziwym mężczyzną, o delikatnych rysach twarzy. Jego zahartowany organizm nie poddawał się zmęczeniu, dlatego znakomicie nadawał się na wodza armii.
Ramzes był porywczy, ulegał impulsom. Często owocowało to nierozsądnymi decyzjami bądź podjęciem działań, których później żałował. Nie zdążył dojrzeć do roli faraona – nieodpowiedzialne zachowania, jak obietnica zapłaty żołnierzom mimo braku pieniędzy, nie służyły budowaniu dobrego imienia władcy. Mimo tego, że faraon miał dobre intencje i chęci, brak doświadczenia przeszkadzał mu w sprawowaniu władzy.
Ramzes był bardzo pewny siebie. Nienawidził kapłanów, do których zraził się już w młodości w czasie pobierania od nich nauk, więc chciał ich zniszczyć. Nie potrafił realnie ocenić sytuacji, zatracił się we własnej nienawiści, która go w końcu zgubiła. Mający o sobie wysokie mniemanie, musiał się ukorzyć, pożyczając pieniądze. Nieumiejętnie prowadzona polityka i wypowiedzenie wojny kapłanom doprowadziły dwór do bankructwa. Młody władca zginął w wojnie, jaką sam sprowokował. Stał się ofiarą własnego niedoświadczenia, porywczości i emocjonalności. Kapłani wykorzystali to i wplątali Ramzesa w liczne intrygi. Dzięki wyrachowaniu i sprytowi mieli przewagę nad naiwnym faraonem.
Ramzes posiadał cechy osobowości, które predysponowały go do bycia władcą wielkiego państwa – był on szlachetny, odważny i inteligentny. Jednak zabrakło mu życiowej mądrości, doświadczenia, umiejętności i rozsądku, co przesądziło o jego tragicznym losie.