Po zajęciu przez muzułmanów Edessy w roku 1147, wyruszyła z Europy druga krucjata. Jednak na skutek osobnych działań dwóch jej przywódców – Konrada III oraz Ludwika VIII, zakończyła się kompletnym niepowodzeniem. W kolejnych latach po zdobyciu Jerozolimy przez Saldayna – sułtana egipskiego, wyruszyła trzecia krucjata. Pomimo, że jednemu z dowódców krucjaty – Ryszardowi Lwie Serce, udało się odzyskać utraconą na rzecz muzułmanów Akkę, Jerozolima pozostała pod ich władzą.
Po niesatysfakcjonującym zakończeniu trzeciej krucjaty, zdecydowano się na podjecie ponownej wyprawy do Ziemi Świętej. Miejscem koncentracji uczestników miała być Wenecja. Jednak, gdy zebrano już ochotników w roku 1202 okazało się, że brakuje im odpowiednich środków finansowych na transport morski. Sytuacje tą wykorzystał Dandolo – doża wenecki. W zamian za pomoc Krzyżowców w walce z miastem Zara – stanowiące konkurencje handlową, miał on przetransportować ich na własnych statkach.
Postawieni w ciężkiej sytuacji uczestnicy krucjaty przyjęli warunki wenecjanina. Krzyżowcy zaatakowali dalmatyńską Zarę. Sytuacja ta wzbudziła zainteresowanie Aleksego, syna zdetronizowanego cesarza bizantyjskiego – Izaaka Angelosa. Aleksy zjawił się pod Zarą w celu nakłonienia krzyżowców do pomocy w odzyskaniu tronu przez jego ojca. W zamian oferował posiłki w walce z Turkami oraz wysokie wynagrodzenia. W pertraktacjach pomógł mu doża wenecki, w zamian za obiecane przywileje handlowe z cesarstwem wschodnim. Dandolo przekonał większą część rycerstwa do zmiany kierunku ich działań z Ziemi Świętej na Bizancjum.
W połowie roku 1203 krzyżowcy wylądowali w pobliżu Konstantynopolu, w którym otworzono ostatecznie przed nimi bramy. Pomimo, że Izaak Angelos odzyskał dla siebie tron, to nie był w stanie spłacić zobowiązań zaciągniętych przez swojego syna. Na skutek takiej sytuacji dochodzi do kolejnego przewrotu w roku 1204 – cesarz zostaje obalony przez krzyżowców. Po kilku dniach walk tym ostatnim udaje się spacyfikować, a następnie ograbić miasto.
Nie zamierzali oni jednak poprzestać tylko na tym, w ich planach pojawiła się również idea zastąpienia Cesarstwa Bizantyjskiego przez Cesarstwo Łacińskie. Dzięki temu chcieli rozbić schizmę kościelną oraz dostarczyć odpowiednich środków do walki z Turkami na Bliskim Wschodzie. Zwycięscy (feudałowie włoscy, francuscy oraz patrycjat wenecki) podzielili miedzy siebie obszar państwa bizantyjskiego i obwołali cesarzem Baldwina hr. Flandrii. Cesarstwo Łacińskie przetrwało do 1261, kiedy to Konstantynopol odzyskał Michał VIII Paleolog.