Od roku 1215 papież Innocenty III nawoływał do zorganizowania piątej krucjaty. Pomimo, że nie doszło do niej za życia biskupa Rzymu, to jego propaganda osiągnęła sukces. Bowiem już w dwa lata później zorganizowano – głównie za sprawą feudałów europejskich, kolejną wyprawę krzyżową.
Tym razem krucjata miała zostać skierowana do Egiptu. Udział w niej wzięli krzyżowcy węgierscy – król Andrzej II oraz krzyżowcy niemieccy – książę Leopold VI. Dotarli oni razem ze swoimi siłami do Palestyny w roku 1217. Wraz z nimi przybyła również spora liczba krzyżowców – francuskich, włoskich oraz fryzyjskich.
Pierwsze działania podjęto na obszarze Transjordanii. Na skutek działań krzyżowców, siły muzułmańskie wycofały się do Damaszku. W celu uniknięcia oblężenia miasta, zimą krzyżowcy również zarządzili odwrót.
Ówczesny król jerozolimski – Jan z Brienne, na czele wojsk krzyżowców w roku 1218, zdobył położoną w pobliżu Damietty twierdzę i następnie przystąpił do oblężenia miasta. Damietta stanowiła wówczas kluczową pozycję w delcie Nilu.
Z czasem wśród oblegających miasto krzyżowców, zaczęły rozprzestrzeniać się choroby. W drugiej strony muzułmanie chcieli podjąć rozmowy pokojowe z krzyżowcami. W zamian za wycofanie się z Egiptu, oferowali im zwrot Jerozolimy oraz relikwii Krzyża Świętego. Jednak legat papieski – Pelagio Galvani, odrzucił propozycje strony muzułmańskiej. Ostatecznie miasto zostało zdobyte pod koniec 1218 roku.
Odniesiony sukces przekreśliła niefortunna wyprawa na Kair. Doszło do niej na skutek nacisków legata papieskiego, który za prawdziwy cel wyprawy uważał podbój Egiptu. Przygotowane do obrony przed krzyżowcami, siły egipskie otoczyły krzyżowców. W tym samym czasie flota sułtana zdołała odciąć nieprzyjaciela od wcześniej zdobytej Damietty. Krzyżowcy uniknęli wówczas ostatecznego pogromu za cenę zwrotu Damietty i wycofania się z Egiptu, do którego doszło w roku 1221.