Władysław Bartoszewski - biografia, działalność, zasługi

Władysław Bartoszewski urodził się 19 lutego 1922 roku w Warszawie, jako syn rodowitych mieszczan tego miasta. Dzieciństwo upływało mu w specyficznej dla owego miasta atmosferze i kulturze. Uczył się w gimnazjum św. Stanisława Kostki, które ukończył w 1937 roku. Dalszą edukację młodego człowieka przerwał wybuch wojny.

W czasie kampanii wrześniowej Bartoszewski uczestniczył w cywilnej obronie Warszawy, po czym pracował w Czerwonym Krzyżu. W roku 1940 został przejściowo aresztowany przez Niemców i spędził kilka miesięcy w obozie koncentracyjnym w Auschwitz. Szczęśliwie dla niego, został dosyć szybko zwolniony i już w kwietniu 1941 roku wrócił do Warszawy. Tam rozpoczął tajne studia i nawiązał jednocześnie kontakt z podziemiem niepodległościowym. Stał się jednym z cennych agentów ZWZ, zwłaszcza ze względu na doświadczenie obozowe. Podczas okupacji podejmował się różnych zadań, głównie związanych z działalnością propagandową, uczestniczył  też w pracach nad gazetami podziemnymi. Uczestniczył w powstaniu warszawskim, udało mu się jednak uniknąć niewoli.

Po zakończeniu działań wojennych przez krótki czas działał jeszcze w resztkach polskiego podziemia, jednakże jeszcze w 1945 roku postanowił się ujawnić. Od 1946 roku związany z PSL, lansowanym wtedy jeszcze jako „alternatywa” dla władzy PPR. Współpracował z redakcjami wielu gazet opozycyjnych. Już wkrótce jednak PSL zostało zniszczone przez działania komunistów, a jego działacze prześladowani. Bartoszewski był kilkakrotnie aresztowany i zwalniany, by ostatecznie zostać skazanym na 8 lat więzienia. W 1955 został jednak ostatecznie zwolniony i zrehabilitowany.

W latach 50 i 60. był jednym z najaktywniejszych polskich pisarzy, publikując wiele prac (w tym historycznych) na temat II wojny światowej, działalności AK i powstania warszawskiego (jego słynne „Szkice z powstania warszawskiego”). Był wielokrotnie zapraszany za granicę, współpracował również z krajowymi gazetami o najwyższych nakładach.

Po narodzinach „Solidarności” stał się jednym z jej pierwszych i najaktywniejszych członków spoza środowiska „Stoczniowców”. Ze względu na to również po wprowadzeniu w grudniu 1981 roku stanu wojennego był przejściowo internowany. Od początku lat 90. ponownie wrócił do polityki. Był ministrem spraw zagranicznych w latach 1995 i 2000-2001, oprócz tego pełnił funkcję posła i ambasadora RP w Austrii. Do dzisiaj pozostaje aktywny na polu naukowym i historycznym.