Drugi etap wojny polsko – tureckiej z II połowy XVII w. miał miejsce w latach 1683 – 1699. Już w pierwszym roku zmagań miała miejsce odsiecz Wiednia i odniesione podczas niego wielkie zwycięstwo króla polskiego Jana III Sobieskiego nad siłami Kary Mustafy.
W rok po zwycięstwie wiedeńskim Austria, Rzeczpospolita, Państwo Kościelne oraz Wenecja zawiązały tzw. Ligę Świętą. Rozpoczęły wówczas długotrwałą ale ostatecznie zwycięską wojnę z Turcją.
Po pewnym czasie do Ligi przystąpiła również Rosja, która w okresie panowania Piotra I zdobyła w roku 1696 twierdzę Azow u ujścia Diepru do Morza Azowskiego. Natomiast znakomity dowódca Eugeniusz Sabaudzki – walczący pod sztandarami Habsburgów, rozbił w roku 1697 siły lądowe strony Tureckiej. Przyjąwszy mediacje Anglii oraz Holandii, Turcja podpisała traktat pokojowy w Karłowicach z Austrią, Rzeczpospolitą, Rosją oraz Wenecją.
Pokój podpisany 26 stycznia w roku 1699 zakończył wojnę między Turcją i jej lennikami a państwami wchodzącymi w skład Ligi Świętej. Na jego mocy Imperium Osmańskie rezygnowało ze wszystkich zdobyczy na Węgrzech, które wraz z Siedmiogrodem przeszły pod panowanie austriackich Habsburgów.
Polska odzyskała wcześniej utraconą część Ukrainy z Podolem. Wenecja uzyskała posiadłości nad Adriatykiem – Dalmacja i półwysep Peloponez. Natomiast strona rosyjska zatrzymała twierdze nad Morzem Azowskim – Azow.
Wskutek toczonych wojen, nastąpiło ostateczne odparcie agresji ottomańskiej. Dodatkowo osłabiona została Turcja ale i również Rzeczpospolita, która toczyła z nią długotrwałe wojny. Cała sytuacja była korzystna dla rosnącej w siłę Rosji.
Jeszcze dwukrotnie pod koniec XVIII w. imperium osmańskie próbowało odzyskać utraconą pozycję na obszarze Europy Środkowo – Wschodniej. Jednak toczone wówczas wojny z Rosją zakończyły się ostatecznie porażką islamskiego państwa oraz utratą kolejnych terytoriów.