David Lloyd George - biografia, polityka, zasługi

David Lloyd George urodził się 17.01.1863 w Manchesterze, na terytorium Imperium Brytyjskiego. Wywodził się ze średnio zamożnej rodziny o walijskich korzeniach. Początkowo uczył się w lokalnych szkołach, by później, za radą wuja, rozpocząć studia prawnicze.  W roku 1885 założył już własną kancelarię prawniczą, którą później prowadził z bratem. Jednocześnie zaś coraz mocniej zaczął interesować się polityką.

Po krótkim okresie we władzach lokalnych młody Lloyd George został wybrany w roku 1900 do Izby Gmin. Był jej najmłodszym członkiem w tym czasie.  W początkach swojej kariery skupiał się głównie na stosunkach wewnętrznych panujących w Wielkiej Brytanii, zwłaszcza w Walii. Od 1905 roku wchodził w skład rządu.

Prawdziwa kariera Lloyda George'a zaczęła się wraz z wybuchem I wojny światowej. Mimo że nie był zwolennikiem wojny, poparł przyłączenie się Wielkiej Brytanii do konfliktu, jako czyn konieczny dla interesów narodowych. W roku 1915 został mianowany pierwszym ministrem uzbrojenia. Przeprowadził wtedy gruntowną mobilizację i reorganizację systemu dostaw. W roku 1916 lord Horatio Kitchener, minister wojny, zginął w czasie morskiej podróży do Rosji. Jego miejsce zajął Lloyd George.  Pod koniec tego samego roku zastąpił on też na stanowisku premiera Herberta Henry'ego Asquitha.

Lloyd George przystąpił do pracy z charakterystyczną energią i entuzjazmem, mimo dosyć trudnej sytuacji i zniechęcenia wojną. Coraz większą władzę posiadał zreorganizowany Gabinet Wojenny, będący rodzajem najwyższej rady wojennej państwa, decydującej o większości spraw związanych z wojną. Udało mu się zmniejszyć niezadowolenie społeczne, mimo konieczności wprowadzenia poboru powszechnego (jak dotąd Wielka Brytania opierała się jedynie na zaciągu ochotniczym, który nie był już jednak wystarczający przy ogromnych stratach). Udało mu się uśmierzyć niezadowolenie robotników. W polityce zagranicznej nawiązał dobre stosunki z pozostałymi państwami Ententy, umacniając ów sojusz i ułatwiając wspólne działania. Zwolennik interwencji w Rosji w czasie rewolucji.

W roku 1918 udało mu się ponownie wygrać wybory i pozostać na swoim stanowisku, z tego też powodu reprezentował Wielką Brytanię na konferencji w Paryżu (1919). Był przeciwnikiem zbytniego osłabienia Niemiec, co uważał za zachwianie równowagi europejskiej. Z tego samego powodu był przeciwnikiem zbytniego wzmocnienia Polski.

Aż do roku 1922 pozostawał premierem, by później, od 1924 roku zostać liderem partii liberalnej. W latach 30. stopniowo wycofywał się z polityki, głównie ze względu na pogarszający się stan zdrowia. Powrócił do Walii, skąd wywodziła się jego rodzina i odmówił zajęcia miejsca w Gabinecie Wojennym Winstona Churchilla, kiedy wybuchła II wojna światowa. Zmagając się z ciężką chorobą zmarł 26.03.1945 roku. Przez rodaków został zapamiętany jako jeden z ojców zwycięstwa w I wojnie światowej, osoba, której udało się powstrzymać niezadowolenie społeczne i poprowadzić Wielką Brytanię do zwycięstwa w Wielkiej Wojnie.