Polskę charakteryzuje pasowy - równoleżnikowy układ głównych krain geograficznych, widoczny zwłaszcza w ukształtowaniu powierzchni. Wynika on z historii geologicznej naszego kraju, w której największe znaczenie w kształtowaniu środowiska przyrodniczego Polski miały: ruchy górotwórcze orogenezy alpejskiej i zlodowacenia plejstoceńskie.
Patrząc od północy wyróżnić można:
- pas pobrzeży bałtyckich,
- pas pojezierzy,
- pas nizin środkowych,
- pas wyżyn,
- kotliny podkarpackie,
- góry (Sudety i Karpaty).
Pobrzeża Południowobałtyckie ciągną się od brzegu Bałtyku na północy aż do wzniesień morenowych fazy pomorskiej ostatniego zlodowacenia na południu (pas pojezierzy). Są to przeważnie tereny nizinne (wysokości bezwzględne tylko lokalnie przekraczają 100 m n.p.m.).
Pobrzeża dzielimy na 3 makroregiony: Pobrzeże Szczecińskie (z Niziną Szczecińską) na zachodzie, Pobrzeże Koszalińskie i Pobrzeże Gdańskie (z Mierzeją Helską, Mierzeją Wiślaną i Żuławami Wiślanymi). Region ten obejmuje m.in. polskie wybrzeże Morza Bałtyckiego; możemy tu spotkać 4 typy wybrzeży: cofający się brzeg wysoki (klifowy) powstający w obrębie glin nadmorskich wysoczyzn morenowych (np. Kępa Redłowska w Gdyni), niski, piaszczysty
