Polskę charakteryzuje pasowy - równoleżnikowy układ głównych krain geograficznych, widoczny zwłaszcza w ukształtowaniu powierzchni. Wynika on z historii geologicznej naszego kraju, w której największe znaczenie w kształtowaniu środowiska przyrodniczego Polski miały: ruchy górotwórcze orogenezy alpejskiej i zlodowacenia plejstoceńskie.
Patrząc od północy wyróżnić można:
- pas pobrzeży bałtyckich,
- pas pojezierzy,
- pas nizin środkowych,
- pas wyżyn,
- kotliny podkarpackie,
- góry (Sudety i Karpaty).
Pobrzeża Południowobałtyckie ciągną się od brzegu Bałtyku na północy aż do wzniesień morenowych fazy pomorskiej ostatniego zlodowacenia na południu (pas pojezierzy). Są to przeważnie tereny nizinne (wysokości bezwzględne tylko lokalnie przekraczają 100 m n.p.m.).
Pobrzeża dzielimy na 3 makroregiony: Pobrzeże Szczecińskie (z Niziną Szczecińską) na zachodzie, Pobrzeże Koszalińskie i Pobrzeże Gdańskie (z Mierzeją Helską, Mierzeją Wiślaną i Żuławami Wiślanymi). Region ten obejmuje m.in. polskie wybrzeże Morza Bałtyckiego; możemy tu spotkać 4 typy wybrzeży: cofający się brzeg wysoki (klifowy) powstający w obrębie glin nadmorskich wysoczyzn morenowych (np. Kępa Redłowska w Gdyni), niski, piaszczysty brzeg wydmowy (np. Mierzeja Łebska oddzielająca Jez. Łębsko od morza), brzeg jeziorno-bagienny oraz niskie wybrzeże deltowe (Żuławy). W regionie pobrzeży występuje szereg dużych i płytkich jezior przybrzeżnych, np. Jamno, Bukowo, Łebsko oraz deltowych (Dąbie k. Szczecina i Druzno na Żuławach Wiślanych). Żuławy Wiślane to inaczej delta Wisły. Utworzyły je osady ilaste naniesione przez rzekę. Rozwinęły się na nich żyzne gleby – mady. Na Żuławach Wiślanych znajduje się najniżej położony punkt Polski (depresja nad Jez. Druzno osiągająca -1,8 m p.p.m.). Sąsiedztwo Morza Bałtyckiego wpływa na klimat – jest on łagodniejszy, ze względnie ciepłymi zimami (zwłaszcza na zachodzie) i niegorącymi latami, ale niezbyt wysokimi opadami. W obszarze tym występują liczne rośliny wydmowe (mikołajek nadmorski, wydmuchrzyca piaskowa i inne), słonorośla i rośliny atlantyckie (np. wrzosiec bagienny na wilgotnych wrzosowiskach nadmorskich).
Na południe od pasa pobrzeży rozciągają się wzniesienia Pojezierzy Południowobałtyckich (3 makroregiony Pojezierza Pomorskiego, Pojezierze Lubuskie, Pojezierze Wielkopolskie, Pojezierze Leszczyńskie, Pojezierze Chełmińsko-Dobrzyńskie i Pojezierze Iławskie) oraz Pojezierzy Wschodniobałtyckich (Pojezierze Mazurskie i polska część Pojezierza Litewskiego znana jako Pojezierze Suwalskie). Wysokości bezwzględne osiągają tu ponad 300 m n.p.m. – Wieżyca na Pojezierzu Kaszubskim 329 m n.p.m., Dylewska Góra na Pojezierzu Chełmińsko-Dobrzyńskim 312 m n.p.m., Szeska Góra na Pojezierzu Mazurskim 309 m n.p.m. Jest to obszar występowanie rzeźby młodoglacjalnej, z głazami narzutowymi, wzgórzami moreny czołowej i licznymi jeziorami morenowymi (wytopiskowymi) i rynnowymi. To tu znajduje się zarówno największe – Śniardwy (113,5 km2), jak i najgłębsze – Hańcza (108,5 m) jezioro Polski. Z obecnością jezior wiąże się bogactwo ryb oraz odżywiających się nimi ptaków wodnych. Klimat tego obszaru charakteryzuje się wyższymi opadami niż na sąsiadujących z nim nizinach. W kierunku wschodnim rośnie surowość klimatu – na Pojezierzu Suwalskim występują najniższe – poza górami – temperatury stycznia. Na równinach sandrowych istnieją tu duże kompleksy borów sosnowych (m.in. Puszcza Augustowska, Puszcza Piska, Bory Tucholskie i inne).
Od południa pas pojezierzy ograniczają niziny Niżu Środkowoeuropejskiego i Wschodniobałtycko-Białoruskiego. Są to przede wszystkim: Nizina Śląska i Nizina