Polska jest krajem nizinnym – średnia wysokość nad poziomem morza wynosi tylko 173 m a obszary leżące niżej niż 200 m n.p.m. stanowią ok. 75% powierzchni naszego kraju.
Wysokości bezwzględne generalnie rosną w Polsce w kierunku południowym.
Układ głównych form ukształtowania powierzchni Polski jest równoleżnikowy.
Północną i środkową część kraju zajmuje Nizina Polska, będąca częścią Niziny Środkowoeuropejskiej.
Na południe od niej położone jest są:
Sudety, łańcuch starych gór zrębowych obrzeżający od północnego wschodu Masyw Czeski
oraz pas Wyżyn Polskich.
Na południe od pasa Wyżyn Polskich przebiegają równoleżnikowo: pas obniżeń Podkarpacia oraz łańcuch Karpat (w obszarze Polski znajdują się ich fragmenty). Powstały one w najmłodszej, alpejskiej orogenezie.
Udział obszarów o wysokości nad poziom morza w powierzchni kraju wynosi:
- poniżej 0 m (depresja) - 0,2%,
- 0-100 - 25,2%,
- 100-200 - 49,7% (ten przedział wysokości n.p.m. zajmuje największą część Polski),
- 200-300 m - 16,2%,
- 300-500 m - 5,6%,
- 500-1000 - 2,9%,
- >1000 m - 0,2%.
Najwyżej położonym punktem na terytorium naszego kraju jest północny (jeden z trzech) wierzchołek szczytu Rysy, leżącego w Tatrach na granicy polsko-słowackiej. Jego wysokość wynosi 2 499 m n.p.m.
Najniżej położony punkt na terytorium naszego kraju znajduje się na Żuławach Wiślanych, w granicach administracyjnych wsi Raczki Elbląskie, leżącej nieopodal deltowego jeziora Druzno. Punkt ten leży na wysokości 1,8 m p.p.m. (poniżej poziomu morza – jest to depresja).