Podział fizyczno-geograficzny Polski na regiony (regionalizacja fizyczno-geograficzna Polski) stworzony został po II Wojnie światowej przez Jerzego Kondrackiego (pierwsza regionalizacja powstała w 1965 roku, później była kilkakrotnie modyfikowana).
Podstawą podziału regionalnego Polski J. Kondrackiego było wyróżnienie czynnika przewodniego środowiska przyrodniczego. W podziale uwzględniono 2 komponenty przy wyróżnianiu regionów najwyższego rzędu (prowincji): geologiczno-geomorfologiczny oraz klimatyczno-roślinny. Wyróżniając jednostki najniższego rzędu (mezoregiony) J. Kondracki brał pod uwagę: położenie geograficzne, charakter i genezę rzeźby oraz zróżnicowanie skał podłoża. Wyróżnione regiony nawiązują do jednostek podziału fizyczno-geograficznego Europy z 1971 roku.
Jednostki fizyczno-geograficzne Polski wchodzą w skład 4 megaregionów (dawniej podobszary) Europy: Pozaalpejskiej Europy Zachodniej (większość obszaru Polski), Regionu Karpackiego (Polska Południowo-Wschodnia) i Niżu Wschodnioeuropejskiego (wschodnie krańce Polski). Region Karpacki odróżnia od reszty kraju budowa geologiczna i rzeźba terenu, a kryterium wyodrębnienia Europy Wschodniej wynika przede wszystkim z odmiennych
