Większość terytorium Polski (99,7%) znajduje się w obrębie zlewiska Morza Bałtyckiego. Niewielkie skrawki terytorium naszego kraju zajmują też zlewiska: M. Północnego (0,1% powierzchni Polski) i M. Czarnego (0,2% powierzchni Polski).
W kierunku M. Północnego zdążają wody dopływów Łaby – Izery i Dzikiej Orlicy, których odcinki źródłowe znajdują się na terytorium Polski w Sudetach.
W kierunku M. Czarnego płyną: Czarna Orawa (w polskiej części Orawy, pomiędzy Tatrami a masywem Babiej Góry), należąca do dorzecza Dunaju oraz Strwiąż, dopływ Dniestru, mający swoje źródła w Górach Turczańsko-Sanockich w południowo-wschodniej Polsce.
Największą część zlewiska Morza Bałtyckiego na terytorium Polski zajmuje dorzecze Wisły.
Jego powierzchnia w obszarze Polski wynosi ok. 169 tys. km2 (54% powierzchni kraju).
Sama Wisła jest najdłuższą rzeką Polski, o długości 1 047 km. Jej źródła znajdują się na zachodnim stoku Baraniej Góry w Beskidzie Śląskim, na wysokości 1 107 m n.p.m. Potok źródłowy nosi nazwę Czarnej Wisełki; po połączeniu z potokami Biała Wisełka i Malinka powstała rzeka przyjmuje nazwę Wisła. Wisła uchodzi do Zatoki Gdańskiej Morza Bałtyckiego, tworząc deltę (Żuławy Wiślane). Współcześnie głównym odcinkiem ujściowym Wisły jest sztuczny Przekop Wisły, o długości 7 km wykopany w latach 1890-95 w okolicy wioski Świbno. Inne ujściowe ramiona Wisły (obecnie odcięte od jej wód śluzami)) to: Nogat, Szkarpowa, Wisła Martwa i Wisła Śmiała.
Główne prawostronne dopływy Wisły to:
- Narew, o długości 499 km (w Polsce 443 km), wpadający do Wisły w miejscowości Nowy Dwór Mazowiecki (dawniej uważano Narew za dopływ Bugu, rzeki o długości 774 km – w Polsce 590 km, na odcinku 363 km będącej granicą między Polską a Białorusią i Ukrainą), do dopływów Narwi należą (poza Bugiem): Biebrza, Pisa, Omulew, Orzyc i Wkra (lewostronne), zaś do dopływów Bugu: Huczwa, Krzna, Liwiec (lewostronne) i Nurzec (prawostronny);
- San, o długości 458 km (na długości 55 km stanowi granicę polsko-ukraińską), źródła ma w Bieszczadach (samo źródło znajduje się na terytorium Ukrainy), a uchodzi do Wisły w okolicy Sandomierza, główne dopływy to: Wisłok (lewostronny) i Tanew (prawostronny);
- Dunajec, o długości 249 km (łącznie z Czarnym Dunajcem – od połączenia Czarnego Dunajca z Białym Dunajcem w Nowym Targu rzeka uzyskuje swoją nazwę), potoki źródłowe wypływają z Tatr, główne dopływy: Łososina (lewostronny), Białka, Poprad, Biała Dunajcowa (prawostronne).
Pozostałe ważne prawostronne dopływy Wisły to: Soła, Skawa, Raba, Wisłoka, Wieprz (349 km długości) i Drwęca (231 km długości).
Głównym lewostronnym dopływem Wisły jest Pilica, o długości 333 km, mająca swoje źródła na Wyżynie Krakowsko-Częstochowskiej i uchodząca do Wisły niedaleko Warki, główne dopływy: Czarna Konecka i Drzewiczka (prawostronne).
Pozostałe ważne lewostronne dopływy Wisły to: Przemsza, Rudawa, Nida, Kamienna, Radomka, Bzura i Brda (245 km długości).
Drugim pod względem powierzchni (106 tys. km2 – 34% powierzchni kraju) dorzeczem w Polsce jest dorzecze Odry. Źródła Odry znajdują się w Republice Czeskiej, w Górach Odrzańskich, w Sudetach Wschodnich. Uchodzi ona do Zalewu Szczecińskiego (ujście ma charakter estuarium) w okolicach Polic. Odra ma długość 840 km (z tego w Polsce 726 km). Odcinek ok. 162 km biegu Odry poniżej ujścia Nysy Łużyckiej stanowi granica państwową między Polska a Niemcami.
Najważniejszym dopływem Odry jest Warta (dopływ prawostronny). Ma ona długość 795 km (trzecia pod względem długości rzeka Polski, a druga, jeśli bierzemy pod uwagę tylko bieg rzeki w granicach naszego kraju). Jej źródła znajdują się na Wyżynie Krakowsko-Częstochowskiej koło Zawiercia; uchodzi do Odry w Kostrzynie nad Odrą.
Jej główne dopływy lewostronne to: Liswarta, Prosna (o długości 227 km) i Obra, zaś prawostronne: Ner, Wełna i Noteć (o długości 391 km, przyjmuje wody Gwdy i Drawy, płynących ze wzniesień Pojezierza Pomorskiego).
Inne ważne prawostronne dopływy Odry to: Olza, Mała Panew, Barycz i Ina.
Wśród dopływów lewostronnych przeważają te sudeckie. Najważniejsze z nich to: Nysa Kłodzka, Bóbr (o długości 279 km – z tego 3-kilometrowy odcinek źródłowy w Republice Czeskiej) oraz Nysa Łużycka (o długości 246 km, z tego 197 km jako rzeka graniczna między Polska a Niemcami).
Około 2,5 tys. km2 w północno-wschodniej Polsce obejmuje dorzecze Niemna. Na terenie Polski należą do niego fragmenty dorzeczy dopływów Niemna: Świsłoczy, Czarnej Hańczy (o długości 142 km, w tym w granicach Polski 108 km) i Szeszupy.
Pozostała część obszaru Polski zajmują dorzecza tzw. rzek przymorza, wpadających bezpośrednio do południowego Bałtyku lub wód zalewów: Szczecińskiego i Wiślanego (ich dorzecza łącznie zajmują nieco ponad 10% powierzchni kraju). Największe z nich to: Rega, Parsęta (o długości 139 km), Wieprza, Słupia, Łeba, Pasłęka (o długości 187 km, wpadająca do Zalewu Wiślanego) i Łyna (o długości 264 km, w tym w Polsce 207 km, dopływ Pregoły wpadającej do Zalewu Wiślanego).
Sieć rzeczna Polski jest asymetryczna, w odniesieniu do dorzeczy Wisły i Odry można powiedzieć, że prawostronna część dorzecza jest około 2,5 razy większa niż lewostronna. W przebiegu dolin rzek na Niżu Polskim wyraźnie widoczne są załamania ich biegu (na przemian występują odcinki południkowe i równoleżnikowe). Wynika to (jak również asymetria dorzeczy) z rozwoju sieci rzecznej w plejstocenie i holocenie. W czasie zlodowaceń, gdy odpływ wód na północ był blokowany, wody powierzchniowe odpływały pradolinami na zachód wzdłuż czoła lodowca. Wraz z cofaniem się lądolodu wody rzeczne przerzucały się do dolin o przebiegu południe-północ (często przełomowych), zgodnie z ogólnym spadkiem wysokości bezwzględnych w kierunku północnym.