W młodych łodygach zewnętrzną okrywę stanowi skórka. Tworzy ją jedna warstwa (wyjątkowo więcej) ściśle do siebie przylegających komórek, które zawierają chloroplasty (w komórkach przyszparkowych) i leukoplasty. Ściany komórkowe są zgrubiałe i pokryte kutykulą, co stanowi ochronę przed utartą wody. Skórka posiada aparaty szparkowe, może być też pokryta włoskami. Pełni funkcję ochronną (zabezpiecza przed szkodliwym wpływem czynników środowiskowych).
Pod skórką znajduje się kora pierwotna, zbudowana z kilku warstw komórek miękiszowych, spośród których te zlokalizowane przy powierzchni mogą zawierać chloroplasty. W zewnętrznej warstwie kory pierwotnej występują tkanki wzmacniające w postaci kolenchymy (w młodych łodygach ) i sklerenchymy. Ponadto w korze pierwotnej mogą znajdować się komórki wydzielnicze (rurki mleczne, kanały żywiczne, komórki garbnikowe).
Najbardziej wewnętrzną warstwą kory pierwotnej jest endoderma, która może ale nie musi występować. Spotykamy ją najczęściej w łodygach paprotników, znaczniej rzadziej u nasiennych, u których granica pomiędzy korą pierwotną a walcem osiowym nie jest wyraźnie zaznaczona. .Endoderma jeśli jest obecna, to zbudowana jest z podłużonych komórek zawierających ziarna skrobi. Pełni więc funkcję tkanki spichrzowej.
Kolejną warstwę stanowi perycykl (okolnica), który daje początek pąkom i korzeniom przybyszowym. Zbudowany z pojedynczej warstwy komórek miękiszowych lub włókien. Podobnie jak endoderma nie występuje u większości nasiennych.
Centralną część łodygi zajmuje walec osiowy, którego głównym elementem są wiązki przewodzące. U dwuliściennych występują wiązki przewodzące otwarte, czyli takie, w których drewno i łyko oddziela pasmo miazgi (kambium). Są one ułożone pierścieniowo, w obwodowej części walca osiowego. Środek łodygi stanowi miękiszowy rdzeń, w którym występują liczne przestwory komórkowe. Pasma miękiszu oddzielające poszczególne wiązki przewodzące nazywane są promieniami rdzeniowymi. Główną rolą tkanki miękiszowej łodygi jest magazynowanie substancji odżywczych.
Łodygi jednoliściennych różnią się od łodyg dwuliściennych. Przede wszystkim brak zróżnicowania na korę pierwotną i walec osiowy. Pod skórką znajduje się tkanka wzmacniająca, a głębiej występuje tkanka miękiszowa, która pełni funkcje asymilacyjne lub spichrzowe. Wiązki przewodzące zamknięte (drewna i łyko stykają się ze sobą – brak miazgi) nie tworzą pierścienia, lecz są nieregularnie rozmieszczone na całej powierzchni. Bardzo często środek łodyg zanika (łodygi traw są puste w środku), a wiązki przewodzące skupiają się w zewnętrznej części miękiszu.