Przyrost wtórny łodygi na grubość jest możliwy dzięki działaniu dwóch merystemów wtórnych – kambium międzyzwiązkowego i fellogenu.
Kambium międzyzwiązkowe jak sama nazwa wskazuje powstaje między wiązkami przewodzącymi w wyniku odróżnicowania się komórek miękiszowych promieni drzewnych. Następnie pasma kambium międzyzwiązkowego łączą się z leżącymi na ich przedłużeniu pasmami kambium wiązkowego, w wyniku czego przyjmują postać regularnego nieprzerwanego pierścienia.
Kambium dzieląc się odkłada na zewnątrz elementy łyka wtórnego, a do środka drewna wtórnego. Przyrost drewna wtórnego jest zdecydowanie większy niż łyka, dlatego powstaje gruby walec drewna i znacznie cieńszy łyka . W ten sposób zanika wiązkowy układ tkanek.
W wyniku podziału kambium powstają też promienie drzewne i łykowe, utworzone z żywych komórek miękiszowych. Ich zadaniem jest pośredniczenie w transporcie substancji (pokarmowych, wody, hormonów) pomiędzy elementami przewodzącymi łodygi a tkankami innych organów.
W wyniku narastania kolejnych warstw drewna i łyka dochodzi do rozerwania i złuszczenia kory pierwotnej i skórki, które zostają zastąpione przez perydermę. Ta z kolei jest tworem działalności drugiej tkanki twórczej – fellogenu powstającego w wyniku odróżnicowania się komórek miękiszowych lub kolenchymy (leżących tuż pod powierzchnią skórki na terenie części kory pierwotnej, która nie uległa jeszcze złuszczeniu). Dzięki podziałom fellogenu, powstaje gruba warstwę korka (na zewnątrz) i cieńsza warstwę fellodermy, które łącznie z fellogenem tworzą wtórna tkankę okrywającą (perydermę).
Opisany powyżej proces wtórnego przyrostu łodygi na grubość jest charakterystyczny dla nagonasiennych i okrytonasiennych dwuliściennych.
Większość jednoliściennych (z wyjątkiem aloesu, juk, dracen i niektórych palm) przez całe życie zachowuje budowę pierwotną.