Wzrost wtórny korzenia na grubość jest możliwy dzięki działaniu dwóch merystemów – kambium (miazgi) i fellogenu.
Kambium wiązkowe występuje początkowo w postaci nie połączonych ze sobą pasm oddzielających wiązki łyka i drewna pierwotnego. Aktywność podziałowa kambium rozpoczyna się po wewnętrznej stronie pasm łyka pierwotnego, a następnie w miejscu, w którym ramiona drewna stykają się z okolnicą. Pasma kambium łączą się ze sobą tworząc ciągły pofalowany pierścień. W ten sposób miazga oddziela od siebie pasma łyka i drewna pierwotnego – łyko znajduje się na zewnątrz pierścienia a drewno po jego wewnętrznej stronie.
Kambium dzieląc się odkłada na zewnątrz elementy łyka wtórnego, a do środka drewna wtórnego (szczególnie dużą aktywność podziałową wykazują fragmenty kambium leżące w zagłębieniach ramion drewna pierwotnego). Przyrost drewna wtórnego jest zdecydowanie większy niż łyka, dlatego wyrośnięty korzeń składa się głównie z jego elementów. W wyniku odkładania kolejnych warstw ksylemu wtórnego pofalowany pierścień miazgi ulega rozciągnięciu i wyprostowaniu.
W wyniku odróżnicowania się okolnicy powstaje fellogen, czyli tkanka korkotwórcza, która odkłada na zewnątrz warstwy korka a do wnętrza fellodermy. W ten sposób powstaje wtórna tkanka okrywająca – peryderma, która odcina korę pierwotną od odżywiających ją wiązek przewodzących. Kora pierwotna obumiera i ulega rozerwaniu a następnie złuszczeniu (wraz z korą odchodzi skórka i endoderma). Wówczas funkcję tkanki okrywającej przejmuje peryderma.
Opisany wyżej przyrost wtórny korzenia na grubość jest charakterystyczny dla większości nagonasiennych i okrytonasiennych dwuliściennych.
U jednoliściennych i większości paprotników, których wiązkowy system korzeniowy składa się z cienkich korzeni przyrost wtórny nie występuje.