Pojęcie feudalizmu wzięło swoją nazwę od łacińskiego słowa feudum, które tłumaczy się jako lenno lub prawo do cudzej rzeczy. W ujęciu węższym, wprowadzonym w XIX wieku, określa się tym mianem ustrój społeczno-prawny charakterystyczny dla średniowiecznych państw Europy Zachodniej, który określa stosunki między wyższymi warstwami społecznymi – arystokracją i rycerstwem. W tym sensie nadano temu zjawisku oddzielną nazwę systemu wasalno-lennego.
Chcąc zdefiniować feudalizm, można uznać, iż jest to „system społeczno-polityczno-ekonomiczny opierający się na hierarchicznej zależności (wasalności) jednostek pomiędzy sobą, istnieniu podzielonej własności ziemi i poddaństwa chłopów”. Najważniejszą wartość w ustroju feudalnym posiadała ziemia – prawo własności jej było najwyższym przywilejem. Specyficzne dla feudalizmu było istnienie znacznego podziału społeczeństwa w zależności od stopnia posiadania ziemi – na szczycie hierarchii znajdowali się seniorzy, czyli posiadacze tzw. pełnej wartości ziemi (mogli nią rozporządzać według własnego uznania), niżej od nich usytuowani byli wasale (osoba, które senior nadawał ziemię w lenno w zamian za wypełnianie pewnych obowiązków), najniżej na drabinie społecznej stali chłopi (posiadający tylko tzw. własność użytkową ziemi, co w praktyce oznaczało, że są jedynie uprawnienie do uprawy ziemi, nie posiadają żadnych przywilejów, są całkowicie podporządkowani feudałom).
W systemie tym wytworzyła się zatem określona siatka zależności oraz hierarchiczność. Senior posiadał grunty i dysponował nimi, wasal przyjmował ziemię w lenno (czynił to w akcie komendacji, czyli osobistym akcie poddania się człowieka wolnego innej wolnej osobie), mógł nią zarządzać na podstawie pewnej umowy, która stwierdzała między innymi, że jest on zobowiązany do wypełniania względem seniora pewnych obowiązków, np. stawienia się do walki w przypadku prowadzenia wojny, służenia radą, (w zamian wasal podlegał ochronie ze strony seniora). Wasal po nadaniu ziemi stawał się feudałem, czyli właścicielem ziemskim. Chłop zaś oddawał się pod opiekę feudała – nabierał charakteru jego poddanego, który musi wypełniać pewne obowiązki (pańszczyzna) lub uiszczać określone opłaty (renta feudalna, która oznaczała oddanie części swoich zbiorów jako zapłatę).
Feudalizm był dominującym ustrojem społeczno-ekonomicznym we wczesnym i dojrzałym średniowieczu. Zgodnie z teorią Karola Marksa, stanowił on ogniwo pośrednie między niewolnictwem a kapitalizm w rozwoju stosunków społeczno-gospodarczych.