Bernardynki (pełna nazwa: Mniszki Trzeciego Zakonu Regularnego św. Franciszka z Asyżu; skrót: OSFB) to żeńskie zgromadzenie należące do rodziny zakonów franciszkańskich. Istnieje ono wyłącznie w Polsce i liczy około 200 sióstr. Zgromadzenie nie posiada konkretnego założyciela, czy założycielki, ale za Ojca Zakonu uważany jest św. Franciszek z Asyżu.
Pierwszy klasztor bernardynek powstał w 1454 r. na Stradomiu w Krakowie. Obecnie na terenie Polski działa 9 wspólnot: w Brzezinach, Chęcinach, Łodzi, Łowiczu, Krakowie, Świętej Katarzynie, Warcie, Wieluniu i Zakliczynie. Wszystkie są domami autonomicznymi, czyli posiadającymi swój zarząd i własny nowicjat. Bernardynki noszą brązowy habit przepasany białym sznurem, brązowy szkaplerz oraz czarny welon upięty na białym czepku z przepaską na czole (tzw. bindal).
Bernardynki są zakonem kontemplacyjnym. Za swój cel uznają uwielbienie Boga przez realizację osobistej świętości. Życie bernardynek wypełnia modlitwa, medytacja i pokuta. Praktykują ubóstwo oraz przyjmują prosty styl życia (łac. minoritas), zgodnie z charyzmatem franciszkańskim. Charakterystycznym elementem ich praktyki duchowej jest kult Eucharystii przez adorację Najświętszego Sakramentu. Ponadto w czasie wolnym siostry haftują, szyją szaty oraz kołdry. W kilku klasztorach mniszki zajmują się wypiekaniem hostii i komunikantów oraz oprawą mszałów i książek.
Bernardynki są także zakonem o charakterze klauzurowym (łac. clausus znaczy zamknięty). W odosobnieniu i milczeniu, poznają i rozważają tajemnice z życia Jezusa Chrystusa i Matki Bożej. Niemniej po Soborze Watykańskim II sześć klasztorów przyjęło złagodzoną klauzurę zwaną konstytucyjną, która umożliwia siostrom prowadzenie szerszej działalności apostolskiej i charytatywnej. Stąd niektóre bernardynki katechizują, służą chorym, organizują rekolekcję oraz prowadzą przedszkola i bursy.