Ultramontanizmem (z łac. ultramontanus – „ponad górami”) określa się katolickie przekonanie o wyższości władzy papieskiej nad władzą świecką i o konieczności podporządkowania polityki Kościołów lokalnych w różnych krajach decyzjom samego Watykanu. Zwolennicy ultramontanizmu sprzeciwiali się jakiejkolwiek ingerencji państwa w wewnętrzne sprawy Kościoła i występowali przeciw takim ruchom, jak febronianizm, gallikanizm i jansenizm.
Wśród najbardziej znanych ultramontanistów wymienia się: Josepha de Maistre (filozof polityczny; 1753-1821), księdza Félicité Roberta de Lamennaisa (1782-1854), Louisa Veuillota (publicysta; 1813-1883), kardynała Mikołaja Wiseman (arcybiskup Westminsteru; 1802-1865)i Williama George'a Warda (brytyjski teolog; 1812-1882).
Ruch ultramontański osiągnął szczyt w dogmacie o nieomylności papieskiej, który został ustanowiony na Soborze Watykańskim I w 1870 r.