Sielanki Szymonowica określa się jako „realistyczne” – w odróżnieniu od klasycznego wzorca gatunku, który ujmował rzeczywistość w sposób wyidealizowany. Polski poeta inspirował się grecką twórczością Teokryta i rzymską Wergilusza, jednak stworzył własny niepowtarzalny cykl, nadając nowe cechy znanemu w starożytności gatunkowi.
Bukoliki czy idylle na ogół przedstawiały wiejskie życie jako błogą egzystencję na łonie natury, w pełnej harmonii z przyrodą i w spokoju ducha; choć utwory Teokryta również bywają realistyczne. Utwory tego typu mieściły partie liryczne i epickie, często miały formę dialogową i zawierały mniejsze samodzielne utwory, najczęściej pieśni. Wszystko to można znaleźć u Szymonowica.
Tym, co wyróżnia „Sielanki” Szymonowica spośród innych tego rodzaju utworów renesansowych, jest rezygnacja z idealizacji wiejskiej rzeczywistości. Scena przedstawiona w „Żeńcach” pokazuje, iż los chłopów pańszczyźnianych był ciężki i zależał od dobrej woli pana i jego przedstawicieli. Oluchna i Pietrucha – bohaterki sielanki – trafiły niestety na człowieka okrutnego i porywczego – Starosta został przez poetę scharakteryzowany jako ponury urzędnik, nieustannie niezadowolony, który swoje