Geneza
Niniejszy psalm został stworzony na okoliczność poświęcenia Świątyni Salomona. Wchodzi w skład tzw. Psalmów Syjonu. Jako pieśń psalm wykonywany był często podczas uroczystości liturgicznych. Jest to utwór o charakterze zarówno błagalnym, jak i dziękczynnym i pochwalnym.
Kompozycja i koncepcja
Tekst otwiera strofa wychwalająca dobroć i wielkość Boga, utrzymana w uroczystym i podniosłym nastroju. Podmiot kieruje w stronę Boga słowa podziwu i szacunku dla jego miłosierdzia:
Będę Cię wielbił, mój Panie,
Póki mię na świecie zstanie,
Boś mię w przygodzie ratował
I śmiechów ludzkich uchował.
Podobnie na końcu psalmu znajduje się ustęp zapowiadający, że podmiot mówiący nigdy nie przestanie chwalić Pana – będzie to robić pieśnią i słowem:
Przeto Cię wesoła wszędzie
Lutnia moja wielbić będzie;
Twoja chwała, wieczny Panie,
W uściech moich nie ustanie!
Obraz Boga
Bóg zostaje określony przed podmiot jako wybawiciel, wybawca, wspomożyciel. Mówiący dziękuje Mu za wybawienie:
Panie, wołałem ku Tobie,
A Tyś mię wsparł w mej chorobie;
Dodałeś mi swej pomocy,
Żem nie ujźrzał wiecznej nocy.
Metaforyka
Jan Kochanowski w swoim przekładzie podkreślił ciekawą metaforykę porządku dnia i nocy – stanowią one odpowiednio symbole pogody i szczęśliwości oraz ciemności ducha. Zabiegu metaforyzacji ulega również przedstawienie człowieka przez podmiot. Mówiący porównuje go do niezdobytej góry.
Wymowa
Psalm 30 w całości stanowi rodzaj dziękczynnej modlitwy za łaski jakich doświadczył podmiot ze strony Boga. Podmiot wspomina o swoim tragicznym położeniu – jego wrogowi czyhali na jego życie i szczęście, jednak dzięki Bożemu Miłosierdziu udało mu się wyjść z opresji. W ten sposób poeta podkreślił fakt, że miłość Boga do człowieka jest silniejsza niż jakikolwiek gniew ziemski.
W treści psalmu dowiadujemy się, na świecie może współistnieć dobro i zło, szczęście i cierpienie. To drugie jest jednak niwelowane u tych, którzy zawierzają swoje życie Bogu. To postawa, którą warto przyjąć.