Psalm 47 jest utworem wyrażającym dziękczynienie Bogu za wszystkie dobrodziejstwa jakich dokonał wobec ludzi i świata. Ma charakter ściśle pochwalny. Już od pierwszej strofy podmiot liryczny zachęca czytelników/słuchaczy do wykonywania pochwalnych gestów i pieśni:
Kleszczmy rękoma wszyscy zgodliwie,
Wszyscy śpiewajmy Panu chętliwie,
Panu nad pany, Panu groźnemu,
Królowi wszego świata możnemu.
W dalszej kolejności podmiot wylicza szczegółowe łaski, jakich doświadczył od Boga m.in. przezwyciężenie wrogów Izraela, dzięki czemu potęga tego narodu znacznie się wzmocniła:
Ten niedobyte podał nam grody,
Ten pod nas możne podbił narody,[…]
W tekście Bóg zostaje ukazany najwyższy władca, któremu nikt inny nie może się równać, a Jego potęga jest niezwyciężona, podkreśla to wiele środków stylistycznych:
[…]
Panu nad pany, Panu groźnemu,
Królowi wszego świata możnemu.
[…]
Wielka cześć Jego, cześć niezmierzona,
Niebem nie może być ogarniona.
Psalm posłużył przede wszystkim podkreśleniu wielkości Boga i tego, że wszystko na świecie jest zależne od Niego i jeśli okazuje swoje miłosierdzie – to jest ono wspaniałe i wszechogarniające.