Interpretacja
Mit o Tantalu po pierwsze, stanowi przestrogę przed nadmiernym pożądaniem ziemskich rozkoszy. Król ten uosabia pychę i lekceważenie odwiecznych praw natury. Najważniejszym motywem mitu jest kara, jaka zostaje wymierzona Tantalowi za jego niegodziwe przewinienie. Tantal zostaje skazany na życie w wiecznym strachu, głodzie i pragnieniu. Za każdym razem, kiedy wydaje się mu, że zaraz nasyci swój żołądek, woda i pożywienie znikają.
Mit ten ma więc sensy moralne i dydaktyczne. Mówi on o tym, że każda zbrodnia musi zostać ukarana, aby przywrócić naturalny ład świata. Ponadto ważna jest tu również istota samej kary. Scenariusz zdarzeń powtarza się w nieskończoność.
Mit ten posiada więc również znaczenie egzystencjalne. Podobnie, jak w opowieści o Syzyfie, mamy tu do czynienia z wiecznym powrotem tego samego, czyli uwięzieniem w zaklętym kręgu czasu, z którego nie ma wyjścia. Egzystencja zostaje pozbawiona sensu, staje się wiecznie niezaspokojonym pragnieniem.
Motywy
Najistotniejsze motywy mitu to motyw zbrodni, niekończącej się kary, wiecznego pragnienia, bezcelowego wysiłku, niemożności spełnienia marzeń.
Bohaterowie
Tantal – król będący ulubieńcem bogów, dopuszczał się drobnych kradzieży na dworze Zeusa, a żeby wystawić bogów na próbę, zamordował swojego syna i podał bogom jako pieczeń. Został za to strącony do Tartaru i skazany na okrutne męki.
Pelops – syn Tantala, Zeus przywrócił mu życie, a w miejsce łopatki nadjedzonej przez boginię Demeter wstawił mu płytkę z kości słoniowej.
Bogowie olimpijscy – uczestnicy uczty u Tantala