Interpretacja historyczna
Artur Sandauer uważa, że opisana w Biblii ofiara Izaaka jest echem obrzędów religijnych charakterystycznych dla starożytnych ludów. Chodzi tu o zwyczaj rytualnego dzieciobójstwa, czyli poświęcania syna pierworodnego na ofiarę dla Boga lub bogów. Żydzi byli pierwszym narodem, który wyzwolił się z tego barbarzyńskiego zwyczaju i wprowadził składanie daru zastępczego. Opowieść o poświęceniu Izaaka miała być więc upamiętnieniem tego wydarzenia, kiedy Abraham zamiast swojego syna ofiarował Bogu baranka. Podobny obraz powtarza się w historii o wyjściu Izraelitów z Egiptu, kiedy anioł śmierci zabiera wszystkich pierworodnych synów Egipcjan, natomiast omija Hebrajczyków, ponieważ Ci mają drzwi pomazane krwią baranka. Pamiątka tego wydarzenia była obchodzona w święto Paschy, którego nazwa pochodzi od słowa „pasah”, czyli „omijać”. Opowieść o ofierze Izaaka, która nie doszła do skutku, jest dowodem na to, że kultura żydowska dość wcześnie osiągnęła wysoki poziom mentalności i wyraźnie odcięła się od krwawych obyczajów sąsiednich ludów.
Interpretacja religijno-moralna
Ofiarowanie Izaaka stanowiło próbę wierności Abrahama. Odczytuje się ją zatem jako symbol trudnego test