Interpretacja historyczna
Artur Sandauer uważa, że opisana w Biblii ofiara Izaaka jest echem obrzędów religijnych charakterystycznych dla starożytnych ludów. Chodzi tu o zwyczaj rytualnego dzieciobójstwa, czyli poświęcania syna pierworodnego na ofiarę dla Boga lub bogów. Żydzi byli pierwszym narodem, który wyzwolił się z tego barbarzyńskiego zwyczaju i wprowadził składanie daru zastępczego. Opowieść o poświęceniu Izaaka miała być więc upamiętnieniem tego wydarzenia, kiedy Abraham zamiast swojego syna ofiarował Bogu baranka. Podobny obraz powtarza się w historii o wyjściu Izraelitów z Egiptu, kiedy anioł śmierci zabiera wszystkich pierworodnych synów Egipcjan, natomiast omija Hebrajczyków, ponieważ Ci mają drzwi pomazane krwią baranka. Pamiątka tego wydarzenia była obchodzona w święto Paschy, którego nazwa pochodzi od słowa „pasah”, czyli „omijać”. Opowieść o ofierze Izaaka, która nie doszła do skutku, jest dowodem na to, że kultura żydowska dość wcześnie osiągnęła wysoki poziom mentalności i wyraźnie odcięła się od krwawych obyczajów sąsiednich ludów.
Interpretacja religijno-moralna
Ofiarowanie Izaaka stanowiło próbę wierności Abrahama. Odczytuje się ją zatem jako symbol trudnego testu, jakiemu Bóg poddaje swoich wyznawców. Historia ta przedstawia pochodzenie cierpienia. Wynika z niej, że wszystko, co spotyka człowieka, stanowi okazję do jego doskonalenia. Trudne doświadczenia są zsyłane przez Boga i należy je zaakceptować. Co ciekawe, inaczej tę kwestię ukazuje księga Hioba, ponieważ w tym przypadku cierpienie okazuje się nie tylko niezawinione, ale także częściowo spowodowane przez Szatana. Poza tym w opowieści o ofierze Izaaka Bóg docenia bezgraniczne zaufanie Abrahama i w ostatniej chwili anioł powstrzymuje jego rękę, która ma zadać synowi śmiertelny cios. Hiob zaś musi doświadczyć wszystkich możliwych nieszczęść.
Interpretacja alegoryczna
Chrześcijaństwo odczytuje historię ofiary Izaaka w sposób alegoryczny. W tym sensie poświęcenie syna Abrahama jest symbolem męki Chrystusa na krzyżu. Mamy więc tutaj do czynienia ze znaczeniem mesjańskim. Jezus stanowi swoistą syntezę wszystkich elementów starotestamentowego przekazu: jest bowiem symbolicznym barankiem, człowiekiem i Mesjaszem. Jan Paweł II w „Tryptyku Rzymskim” stwierdza, że Abraham został szczególnie wyróżniony przez Boga, ponieważ Stwórca pozwolił mu poczuć to, co sam czuł oddając swojego syna w ofierze.