„Dziwny ogród” Mehoffera to olej na płótnie, powstały w latach 1902-1903 podczas pobytu artysty w Siedlcu w okolicach Krakowa. Dzieło ma wymiary 217x208. Między 1903-1906 było prezentowane w Wiedniu, St. Louis, Chicago i Monachium, gdzie zyskało sobie spore uznanie i oficjalne nagrody. Obecnie obraz znajduje się w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie.
Na płótnie widnieje żona malarza, jego syn i opiekunka dziecka, jednak kompozycja i tajemniczość obrazu znacznie wykraczają poza konwencję realistycznego portretu rodzinnego. Całość daje poczucie sielskości. Ogród przedstawiony został niczym kraina szczęśliwości. Światło słoneczne nadaje wszystkim barwom ciepło, a kompozycja otwarta na widza oddaje intymny, rodzinny charakter sceny.
Oś kompozycji wyznacza diagonalna linia ogrodowej ścieżki. Trzy postacie zdają się zmierzać w stronę patrzącego. Najbliżej znajduje się nagie dziecko, trzymające w dłoniach duże kwiaty malw, symbol jego przewodnictwa. To on wyznacza trasę spaceru. Złotowłosy chłopczyk ostrożnie stąpa bosymi stopami po trawie, prowadząc za sobą dwie kobiety. To na nim skupia się światło. Skąpany w słonecznym blasku, jest uosobieniem niewinności i radości życia.
Za nim po lewej stronie ścieżki widać jego matkę. Kobieta ubrana jest w wykwintną kreację w kolorze szafirowym. Wyeksponowane zostały dolne partie sukni, na które pada ostre światło. W przeciwieństwie do nagiego dziecka – jej ciało jest szczenie zakryte. Twarz ukryta w cieniu drzewa skierowana jest w stronę widza. Wreszcie – w głębi ścieżki rysuje się niewielka postać niani ubranej w ludowy strój.
Ogród pełen słońca i uginających się pod ciężarem owoców sprawia wrażenie sielskości i kojarzy się z biblijnym Edenem. W tle dominują barwy zieleni i złota. Elementem zakłócającym ten błogi nastrój jest nadnaturalnej wielkości ważka górująca nad całą kompozycją. Grozy dodaje fakt, że postaci z obrazu zupełnie jej nie dostrzegają, jakby były nieświadome zagrożenia. Sposób przedstawienia owada, który jest całkiem płaski, każe postrzegać go jako obcy element, nie pasujący do całości.
Konwencja realistycznego portretu rodziny zostaje zanegowana w ten sposób przez fantastyczny twór. Monstrualna ważka każe nam patrzeć na obraz z pewnym dystansem, podkreśla bowiem jego umowność.