Utwór o incipicie: „Czego chcesz od nas, Panie” (Pieśń XXV) powstał około 1558 r., a drukiem ukazał się po raz pierwszy w roku 1562. Jest to hymn o charakterze dziękczynnym i pochwalnym.
Pieśń rozpoczyna się apostrofą do Boga, a zarazem pytaniem retorycznym: „Czego chcesz od nas, Panie, za Twe hojne dary?”. Zwrot ten pozwala ustalić adresata i nadawców wypowiedzi. Zbiorowy podmiot liryczny to wierni – ludzie wierzący, wdzięczni Bogu za wszystkie otrzymane od niego dobrodziejstwa. Warto zwrócić uwagę na jedno odstępstwo od tej formy liczby mnogiej: „Złota też, wiem, nie pragniesz” – autor wypowiada się w tym wypadku w liczbie pojedynczej, co pozwala przypuszczać, że cała wypowiedź ma charakter jednostkowy, a liczba mnoga użyta została ze względu na identyfikowanie się podmiotu z większą grupą.
Charakter pochwalny utworu został osiągnięty poprzez wyliczenie dóbr, jakie człowiek otrzymuje od Boga:
(…) Z Twej łaski nocna rosa na mdłe zioła padnie,/ A zagorzałe zboża deszcz ożywia snadnie;/ Z Twoich rąk wszelkie źwierzę patrza swej żywności,/ A Ty każdego żywisz z Twej szczodrobliwości (…).
Nagromadzenie zaimków dzierżawczych – Twoje, Tobie, Ciebie – pisanych wielką literą, ma podkreślać fakt, że wszystko należy do Boga: „(...) cokolwiek na tym świecie człowiek mieni swoje”.
Bóg został tu przedstawiony jako hojny Stwórca, dawca życia i wszelkiego dobra. W trzeciej strofie wyraźne jest uosobienie Stwórcy, który pracuje nad swoim dziełem niczym rzemieślnik, ale też artysta:
(…) Tyś niebo zbudował/ i złotymi gwiazdami ślicznieś uhaftował;/ Tyś fundament założył nieobeszłej ziemi/ I przykryłeś jej nagość zioły rozlicznemi (…).
Jednocześnie artysta nadaje hymnowi wymowę dziękczynną, podkreślając doskonałość Boskiego dzieła. Świat jawi się jako miejsce przyjazne człowiekowi, stworzone z myślą o jego wygodzie. Wszystko, co istnieje, powstało zgodnie z wolą Bożą, jest więc doskonale uporządkowane, harmonijne i celowe: „Biały dzień a noc ciemna swoje czasy znają”. Harmonia w renesansowej estetyce oznacza piękno, doskonałość, stąd taki nacisk na ukazanie świata jako doskonale zrównoważonego, gdzie każdy ma swoje miejsce i swoją rolę.
Utwór Jana Kochanowskiego ma charakter podniosły – wszak jest formą modlitwy. Artysta nadał mu z tego względu stosowną formę trzynastozgłoskowca z męskimi, parzystymi rymami.
Pieśń XXV to doskonały przykład twórczości renesansowej. Napisany został w języku polskim, nawiązuje do renesansowej estetyki i choć ma charakter religijny, na pierwszym planie stawia sprawy ludzkie. Świat jest dobry, bo dobrze służy człowiekowi. Bóg zaś został ukazany jako dobry ojciec dbający o swoje dzieci.