Wiersz Herberta porusza popularny w literaturze motyw piekła. Najbardziej bodaj znana wizja mąk piekielnych zawarta została w „Boskiej komedii” Dantego i to właśnie do niej nawiązuje polski poeta. Wyobrażenia Pana Cogito na temat piekła znacznie odbiegają jednak od średniowiecznych o nim wyobrażeń.
Piekło Dantego podzielone było na dziewięć kręgów – w najniższym znajdowali się najwięksi zbrodniarze, a ich dusze skazane były na najdotkliwsze cierpienia. Herbert polemizuje z tą wizją, umieszczając w ostatnim kręgu artystów. Piekło nazwane „azylem” w niczym nie przypomina miejsca kaźni. Nie ma tu mowy o fizycznych torturach, przeciwnie – Belzebub „Zapewnia swym artystom spokój, dobre, wyżywienie”: (…) Na pierwszy rzut/ oka najbardziej komfortowy dział infernalny, bez smoły, ognia i tortur/ fizycznych (…).
Takie ukazanie piekła ma zwrócić uwagę na to, co stanowi prawdziwą torturę i zgubę dla ludzkiej duszy.
Artyści żyjący pod zwierzchnictwem Belzebuba, odcięci są od świata. Mają komfortowe warunki, jednak brak im wolności twórczej. Ich dzieła służą złemu, przynoszą korzyść wyłącznie im samym i szatanowi. Na tym polega ich piekło.
Wiersz Herberta można czytać w kontekście polskich realiów, gdzie artyści służący komunistycznej propagandzie mieli zapewnione wygodne życie. Służąc władzy, zaprzedali swoje dusze. Według Herberta właśnie w ten sposób musi wyglądać piekło.
Artyści z najniższego kręgu piekła konkurują z artystami w niebie, do których poeta zaliczył Dantego, Fra Angelico i Bacha. To twórcy prawdziwej, bo niezależnej sztuki, artyści, którzy mówią prawdę i nie izolują się od życia. Ci, którzy służą Belzebubowi, tworzą wśród luster i obrazów, a więc widzą wyłącznie przekłamane odbicie rzeczywistości. Ich sztuka jest sztuczna i przekłamana. Sztuczna jest też atmosfera „permanentnej i niemal absolutnej pełni sezonu”. Takie tworzenie przypomina bardziej realizację planu produkcyjnego niż działalność artystyczną.
Utwór Herberta ma charakter aluzyjny i ironiczny. Można go odczytać w kontekście konkretnych realiów historycznych, ale też znacznie szeryszym – jako wypowiedź na temat wartości i roli sztuki w życiu ludzi.