Trójprzymierze - przyczyny powstania, cele, państwa, historia

Powstanie zjednoczonego państwa niemieckiego w roku 1871 poważnie zaburzało tradycyjną równowagę europejską, która od lat panowała na kontynencie. Dla obserwatorów zagranicznych stało się jasne, że młody kraj, posiadający ogromny potencjał przemysłowy i ludzki, będzie starał wypłynąć na szersze wody polityki międzynarodowej i wpływać na kształt Europy. Aby tego jednak dokonać, Niemcy nie mogły być osamotnione. Stąd też dążenia kanclerza Ottona von Bismarcka do  stworzenia silnego sojuszu z sąsiadami Niemiec – Rosją i Austro – Węgrami. Z czasem silniejszy okazał się związek z tym drugim państwem, co dało początek ścisłej współpracy obu państw niemieckich. Wkrótce dołączył do nich trzeci filar sojuszu – Włochy.

Początki współpracy militarnej Niemiec i Austro – Węgier wyznacza rok 1879, kiedy to te dwa państwa podpisały tajny traktat w Wiedniu. W myśl jego postanowień jeżeli jedno z państw zostałoby zaatakowane przez Rosję, drugie miało stanąć w wojnie po jego stronie. W razie konfliktu z innymi przeciwnikami sygnatariusz powinien pozostać neutralny. Pakt ten nazwano później Dwuprzymierzem.

Wkrótce Niemcy postanowiły wciągnąć do owego sojuszu kolejne sprzyjające im państwo. Było to Królestwo Włoch, które to było równie młodym tworem politycznym co Niemcy, jak również miało pewne konflikty z Francją, którą z kolei Niemcy uważali za głównego wroga. Z tego też powodu w roku 1882 doszło do podpisania kolejnego paktu w Wiedniu, który przekształcał Dwuprzymierze w Trójprzymierze. Traktat ten był wymierzony głównie przeciwko Francji i ewentualnie Rosji. Podpisany (podobnie jak Dwuprzymierze) na pięć lat, był za każdym razem odnawiany, aż do 1912.

Stopniowo jednak okazało się, że interesy Włoch i Austro – Węgier nie idą w parze. Włosi mieli pretensje terytorialne do południowych prowincji państwa Habsburgów, a pozostawanie w sojuszu siłą rzeczy nie pozwalało na podjęcie akcji dyplomatycznych w celu ich uzyskania. Dodatkowo,  w późniejszych latach rządowi włoskiemu udało się rozwiązać większość spraw spornych z Francją, co doprowadziło do znacznej poprawy stosunków z nią i z Wielką Brytanią. Oba te państwa miały zresztą w razie wybuchu wojny więcej do zaoferowania Włochom.

Z tego też powodu po wybuchu I wojny światowej Włochy początkowo zachowały neutralność, tylko po to, by w roku 1915 wypowiedzieć wojnę Państwom Centralnym. W międzyczasie zaś do tego sojuszu dołaczyła Bułgaria (1915) i Turcja (1914), liczące na zyskanie nowych terytoriów w konflikcie, kosztem odpowiednio Serbii i Rosji. W tej formie blok przetrwał aż do końca wojny, czyli roku 1918.