Marian Langiewicz - biografia, bitwy, zasługi

Marian Melchior Antoni Langiewicz urodził się 5.08.1827 roku w Krotoszynie. Był synem lekarza, który zginął jako ochotnik w postaniu listopadowym. W młodości uczęszczał do szkół w Krotoszynie i Trzemesznie, później zaś wyjechał na studia za granicą. W ich trakcie pobierał nauki aż w trzech miastach – Wrocławiu, Pradze i Berlinie, studiując filologię słowiańską i nauki matematyczno – przyrodnicze.

Po ukończonych studiach i krótkim pobycie w Warszawie rozpoczął służbę w armii pruskiej, awansując w roku 1859 do stopnia podporucznika. Dalszą karierę utrudniało mu polskie pochodzenie, toteż niedługo potem porzucił armię pruską i wyemigrował do Paryża, później zaś do Włoch. Wspomagał tam siły Garibaldiego, który bardzo cenił Polaka i jego umiejętności. Jako ciekawostkę warto tu nadmienić, że dowódcą Langiewicza był wtedy Juliusz Ordon, „uśmiercony” przedwcześnie przez Mickiewicza w jego słynnym wierszu. W 1861 roku uczestniczył w zakładaniu Polskiej Szkoły Wojskowej w Genui. Spotkał się tam z Ludwikiem Mierosławiskim, którego zresztą serdecznie nie znosił.

Tuż przed wybuchem powstania był zaangażowany w ruchu „białych”, zajmował się też przerzucaniem broni mającej posłużyć w ewentualnym powstaniu. Po wybuchu powstania styczniowego 9.01.1863 roku Langiewicz wrócił do kraju, gdzie został mianowany podpułkownikiem i nakazano mu formowanie oddziałów w rejonie województwa sandomierskiego. Założywszy swoją bazę wypadową pod Wąchockiem, odnosząc w lutym szereg zwycięstw w potyczkach z siłami rosyjskimi (m.in. pod Słupią 11.02), potem zaś wyrwał się z okrążenia pod Małogoszczem (24.02).

W tym samym czasie od dowodzenia powstańczymi siłami odstąpił zniechęcony Ludwik Mierosławski, co pozwoliło na przedstawienie kandydatury Langiewicza. Ogłosił się on dyktatorem powstania 11.03.1863 roku. Jego rządy nad powstaniem nie trwały jednak długo. 18.03. doszło do wielkiej i krwawej bitwy pod Grochowiskami, gdzie obie strony poniosły duże straty. Po tej bitwie Langiewicz przekroczył granicę Królestwa Polskiego z Galicją i został internowany przez Austriaków, kończąc swoją niezwykle krótką dyktaturę i wprowadzając ponownie chaos u władzy.

Więziony przez dwa lata w Austrii wyjechał później do Szwajcarii i Anglii, ostatecznie jednak osiadając w Turcji (zmieniając imię i nazwisko na Langie Bey) i próbując tam organizować nowe polskie oddziały do walki o niepodległość. Plany te zakończyły się fiaskiem. Zmarł 10.05.1887 roku w Konstantynopolu.