Łuki Triumfalne były bardzo popularnymi zabytkami architektonicznymi, budowanymi w całym Imperium Rzymskim. Ich podstawowym celem było upamiętnianie zwycięstw militarnych, triumfów czy też przejęcie władzy przez nowego cesarza.
Łuki były często wznoszone na głównych arteriach. Jako że ich struktura nie ma żadnych praktycznych funkcji, były w większości przypadków, bogato zdobione detalami architektonicznymi, rzeźbami oraz okolicznościowymi napisami.
Do słynnych, zachowanych przykładów łuków triumfalnych zalicza się m.in. Łuk Konstantyna i Łuk Septymiusza Sewera, znajdujące się w Rzymie.
Najwcześniejsze znane przykłady łuków triumfalnych powstawały od 2 wieku p.n.e.. Zostały wzniesione przez cesarza Sertinusa, w pobliżu Circus Maximus (najstarszy i największy cyrk starożytnego Rzymu) w roku 196 p.n.e., dla uczczenia jego zwycięskiej kampanii w Hiszpanii. Czasami łukami triumfalnymi zastępowano już istniejące bramy miasta, jak np. w Timgad (dzisiejsza Algieria) w 2 wieku n.e., w Antalyi (dzisiejsza Turcja) oraz w Verulamium w Wielkiej Brytanii.
W samym tylko Rzymie w starożytności znajdowało się ponad pięćdziesiąt łuków triumfalnych, z czego większość nie zachowała się w całości do współczesnych czasów. Wśród nich był Łuk Augusta, który został zbudowany w roku 19 p.n.e., na cześć zwycięstwa cesarza nad Partami (lud z obszaru starożytnego Iranu). Jednak wiadomo, że pomnik miał trzy łuki i posągi pokonanych żołnierzy. Kolejnym przykładem jest Łuk Tytusa (część przetrwała do dziś), datowany na ok. 81 rok n.e., zbudowany dla uczczenia jego zwycięstwa w Judei i podboju Jerozolimy w latach 70 – 71 n.e.
Największym zachowanym przykładem łuku triumfalnego, jest Łuk Konstantyna wybudowany w Rzymie w roku 315 n.e., dla uczczenia zwycięstwa cesarza Konstantyna nad Maksencjuszem w roku 312 n.e. podczas wojny domowej. Zbudowany jest z ogromnego 20-metrowego, prostokątnego bloku, składającego się z trzech oddzielnych łuków.