Pomijając nieliczne porażki, panowanie księcia Polski od roku 1058, a króla Polski od roku 1076 – Bolesława Śmiałego było pełne sukcesów. Jednak koszty działań władcy polskiego doprowadziły do kryzysu wewnętrznego i jego ostatecznego upadku.
Dalekie wyprawy, w których brało udział rycerstwo polskie: do Czech, na Węgry oraz na Ruś – doprowadziły do niezadowolenia tego stanu. Dodatkowo koszty każdej wojny prowadzonej przez króla, nadmiernie obciążało społeczeństwo. Cała sytuacja zakończyła się buntem opozycji możnych oraz rycerstwa, w którym udział miał również brać biskup krakowski – Stanisław ze Szczepanowa.
Ten ostatni był biskupem od roku 1072. Z nieokreślonych do końca przyczyn miał popaść w konflikt z królem polskim Bolesławem Śmiałym. Miał zostać osądzony i skazany na śmierć – zamordowany na stopniach ołtarza na Skałce. W efekcie stało się to przyczyną ujawnienia się i wystąpienia opozycji antykrólewskiej. W roku 1088 biskupa złożono w katedrze wawelskiej, a w roku 1253 został kanonizowany.
Według niektórych podań Stanisław miał krytykować działania Bolesława, a w szczególności surowe kary jakie król Polski stosował. Święty Stanisław miał też grozić, bądź też rzucić klątwę na władcę polskiego. Ten ostatni niepokornego duchownego skazał na obcięcie członków. W ówczesnym czasie karą dla zdrajców było właśnie obcięcie – nosa, ucha lub uszu albo palców. Kary tej jednak nie wolno było stosować wobec osób stanu duchownego.
Prawdopodobne jest również, że sam konflikt podsyciły negatywne cechy charakteru władcy polskiego. Bolesław pomimo, że był obdarzony licznymi zdolnościami, które zapewniły mu pełne sukcesów panowanie, miał być również człowiekiem porywczym i lekkomyślnym.
Wiadomo na pewno, że po swoim powrocie z wyprawy na Ruś z roku 1077, Bolesław oskarżył biskupa o zdradę. Resztę buntowników król skazał na karę śmierci – ścięcie głowy. Jednak to śmierć biskupa krakowskiego miała wzburzyć ostatecznie opozycje możnowładców. Przez niego również Bolesław Śmiały musiał uciekać za granice w roku 1079. Schronił się wówczas na Węgrzech, gdzie niedługo po tym zmarł. Na tronie polskim zasiadł jego młodszy brat – Władysław Herman, wyniesiony za sprawą możnowładców.