Bitwa o Atlantyk - przyczyny, przebieg, skutki (znaczenie)

Ocean Atlantycki odgrywał podczas obu wojen światowych kluczowe znaczenie, jako główna droga transportu materiałów wojennych pomiędzy Stanami Zjednoczonymi a ich sojusznikami w Europie.  O ile aż do roku 1941 Stany Zjednoczone nie były formalnie zaangażowane w wojnę, to wspierały one Wielką Brytanię poprzez transport surowców, materiałów, a nawet dostarczanie całych statków. Kluczową sprawą z punktu widzenia Niemiec było przerwanie tego szlaku, nawet jeżeli miałoby to odbywać się kosztem niszczenia oficjalnie neutralnych jednostek. Stąd też bitwa o Atlantyk zaczęła się nieoficjalnie jeszcze w roku 1939.

Niemcy nie mogli liczyć na użycie swojej słabej floty nawodnej, stąd też, podobnie jak w I wojnie światowej, uciekli się do masowego użycia okrętów podwodnych (U – Botów). Naczelnym dowódcą sił podwodnych był słynny niemiecki admirał Karl Doenitz. W jego sztabie powstała koncepcja „wilczych stad”. Okręty podwodne nie miały polować samotnie, jednakże operować małymi grupami, które po zauważeniu celu miały atakować z kilku stron naraz. W odpowiedzi Alianci rozpoczęli tworzenie dobrze chronionych przez okręty wojenne konwojów przez Atlantyk, które u wybrzeży były dodatkowo wspierane przez samoloty. Rozpoczął się wyścig zbrojeń i walka o panowanie nad Atlantykiem.

Od roku 1941 i zaangażowania się USA w wojnę wszelkie pozory unikania ataków na statki amerykańskie przestały być potrzebne. Aż do roku 1943 szala zwycięstwa wahała się to w jedną, to w drugą stronę, generalnie przechylając się na korzyść niemieckich podwodniaków. Jednakże rok 1943 przyniósł przełom. Wzmocnione konwoje alianckie stawały się coraz trudniejszym celem, a niemieckie stocznie nie były w stanie utrzymywać tempa produkcji nowych okrętów, które również były tracone podczas akcji.  Stopniowo, ale nieubłaganie zwycięstwo w bitwie o Atlantyk zaczęło przypadać Aliantom. Od drugiej połowy 1943 roku Niemcy byli w defensywie również i w dziedzinie wojny podwodnej. Jednakże nie znaczy to, że całkowicie porzucili idee wojny podwodnej. Aż do końca wojny Niemcy starali się równoważyć aliancką przewagę liczebną wprowadzaniem nowych wynalazków, które miały usprawniać własne okręty. Ostatecznie ostatnie niemieckie U – boty poddały się już po oficjalnej kapitulacji III Rzeszy. Najdłuższa bitwa II wojny światowej zakończyła się pełnym zwycięstwem Aliantów.