Bitwa na Kulikowym Polu, która miała miejsce 8 września w roku 1380, stała się ostatecznym rozstrzygnięciem trwającej wojny między Dymitrem Dońskim a Mamajem. Pierwszy z nich był wielkim księciem moskiewskim w latach 1359 – 1389, któremu udało się w roku 1378 rozbić siły Złotej Ordy w bitwie nad Wożą. Drugi natomiast był wodzem tatarskim, faktycznym przywódcą zachodniej Złotej Ordy.
Mamaj szykując się do wyprawy przeciwko Dymitrowi, zorganizował koalicje antymoskiewską. Udało mu się do niej wciągnąć m.in. od dawna skonfliktowane z Wielkim Księstwem Moskiewskim – Wielkie Księstwo Litewskie.
Pomimo, iż wyprawę zaplanowano na przełom sierpnia i września w roku 1380, kiedy to mieli spotkać się antymoskiewscy sojusznicy, Dymitr wcześniej ze swoimi siłami ruszył przeciwko Tatarom. Chciał on bowiem nie odpuścić do połączenia ich sił.
Armia Mamaja, której przewodził osobiście, podobnie do sił Dymitra miała liczyć około 30 tysięcy żołnierzy. Nie doszły poza tym do skutku plany wodza Złotej Ordy o połączeniu się z sojuszniczymi siłami.
W toku bitwy przez większość starcia przewaga leżała po stronie Tatarów. Udało im się nawet dotrzeć ostatecznie do księcia Dymitra, który został raniony i musiał uchodzić z pola walki. Mamaj zakładał, iż od początku bitwy brały udział wszystkie siły Księstwa Moskiewskiego. Z tego też względu on również uderzył wszystkimi dostępnymi siłami.
Dowódca Tatarów nie wiedział jednak o istnieniu pułku zasadzki. W chwili gdy doszło do złamania lewego skrzydła wojsk moskiewskich oraz ich zepchnięcia, armia tatarska minęła ustawiony pułk zasadzki. Dzięki temu nadarzyła się możliwość uderzenia na tyły tatarskie.
Bitwa zakończyła się dzięki temu wydarzeniu całkowitą klęską Tatarów. Części z nich, którym udał się uciec, była ścigana i wycinana przez Rusinów. W rezultacie kiedy wieść o porażce Mamajra dotarła do jego sojuszników, odstąpili oni od podejmowania jakichkolwiek działań i wycofali się ostatecznie.
W efekcie tego zwycięstwa zapoczątkował się proces uniezależniani się Moskwy od brutalnego zwierzchnictwa Złotej Ordy. Następnie w kolejnych latach nadarzyła się dzięki temu okazja do odbudowy państwa rosyjskiego, pod przewodnictwem Wielkiego Księstwa Moskiewskiego. Sam dowódca Dymitr funkcjonuje do dziś jako rosyjski bohater narodowy.