Pod koniec X w. Węgrzy – pokonani przez siły cesarskie, przyjęli chrzest. Organizatorem silnego kraju i twórcą misji był, na przełomie X i XI w., król Węgierski z dynastii Arpadów – Święty Stefan. Po jego śmierci Węgry znalazły się pod zwierzchnictwem politycznym władców niemieckich. Taki stan rzeczy utrzymywał się aż do końca XI w., kiedy to wykorzystując spór między Cesarstwem a Papiestwem, władcy węgierscy uwolnili się od zależności cesarzy niemieckich.
W skład Węgier w okresie późnego średniowiecza, oprócz kolebki państwa Niziny Panońskiej, wchodziły również Słowacja, Chorwacja oraz Siedmiogród. Obszary te były bardzo zasobne w liczne bogactwa naturalne. Ponadto znajdowały się również istotne szlaki handlowe, m.in. z Kijowa do Pragi.
W XIV w. Węgry wraz Czechami oraz państwem zakonu krzyżackiego objął wzmożony rozwój. W tym czasie liczba ludności rosła, na szeroką skale rozwijało się rolnictwo, handel, rzemiosło oraz górnictwo. Dodatkowo przybywało nowych osad wiejskich oraz miast. Postępowała, poza tym w końcu XII w. – kolonizacja na prawie niemieckim. Rozkwit gospodarczy Węgier został na krótki okres czasu zahamowany. Stało się tak na skutek niszczycielskiego najazdu Mongołów w roku 1241.
Na początku XIV w. – po wymarciu na Węgrzech panującej dynastii Arpadów, rozpoczęły się walki o tron węgierski. Władzę ostatecznie, za sprawą poparcia papiestwa, przejął Karol Robert. Był on synem Karola I Martela, króla Neapolu. Wywodził się z dynastii Andegawenów – boczna linia Kapetyngów. Karol Robert panował na Węgrzech przez 34 lata.
W okresie panowania jego trzeciego syna – Ludwika Wielkiego, Węgry przeżywały swój okres świetności. Ludwik znany jest w historii Węgier jako Lajos Wielki, a w historii Polski jako Ludwik Węgierski, panował jako król węgierski w latach 1342 – 1348 i jak król Polski od roku 1370.
Działając w charakterze sojusznika polskiego, Węgry rywalizowały z Czechami władanymi przez Luksemburgów. Ludwik Węgierski jako posiadacz najcenniejszych kopalni złota w całej Europie oraz dobrze zreformowanej i skutecznej administracji, mógł za cel swojego panowania postawić sobie stworzenie silnego imperium. W toku prowadzenia swojej polityki opanował wybrzeże Dalmacji i Dubrownik, Bośnię, północną Serbię, wschodnią Bułgarię, Mołdawie oraz Wołoszczyznę.
Od końca XIV w. nowym zagrożeniem dla Węgrów zaczęli stanowić Turcy osmańscy. Wkroczyli oni zbrojenie na obszary europejskie, okrążyli stolice Cesarstwa Wschodniego oraz rozgromili Serbów w bitwie na Kosowym Polu w roku 1389. Zygmunty Luksemburski starał się zahamować ekspansję turecką. Jednak ostatecznie kampania podjęta przez władcę węgierskiego, zakończyła się niepowodzeniem.
Po wygaśnięciu panującej dynastii Luksemburgów, tron węgierski w latach 1440 – 1444 trafił w ręce króla Polski – Władysława Warneńczyka. Jego panowanie oraz unie polsko – węgierską, zawartą w roku 1370, zakończyła śmierć króla w bitwie pod Warną z Turkami w roku 1444.