Węgrzy – Pochodzenie
W I tysiącleciu p.n.e. ludy ugryjskie: Węgrzy, Mansowie oraz Chantowie (współcześni), rozmiesiły się w dorzeczu Wołgi. W kolejnych okresach dochodziło do nawiązania kontaktów z różnymi koczowniczymi ludami. To właśnie od nich protoplaści współczesnych Węgrów przejęli hodowle koni oraz koczowniczy tryb życia. Około I tysiąclecia n.e. dochodzi do oderwania się Prawęgrów od reszty ludów ugryjskich.
Następnie Prawęgrzy wchodzą w ścisłe relacje z ludami pochodzenia bułgarskiego oraz tureckiego. Wskazują na to pozostałości językowe oraz informacje pochodzące z Bizancjum, uważające Węgrów za szczep turecki. Od połowy I tysiąclecia potomkowie pierwszych Węgrów docierają na obszary stepów czarnomorskich.
Stawali się oni następnie poddanymi – Hunów, Awarów, Bułgarów i Chazarów. Około IX w. Madziarzy po długich walkach pozbyli się ostatecznie zwierzchności tych ostatnich. Założono nową siedzibę, co dało możliwość nawiązywania nowych kontaktów. Podczas nich Madziarzy przejmowali od innych plemion sposób życia oraz nazewnictwo. Taka sytuacja miała miejsce po pierwszym kontakcie ze Słowianami, od których Madziarzy zapożyczyli wiele słów oraz cech kulturowych.
Węgrzy – Wyprawy Łupieżcze
Sytuacja jaka nastąpiła po rozpadnięciu się jedności państwa Karola Wielkiego, otworzyła nowe możliwości dla Madziarów. Ich wojskowe drużyny pustoszyły zachodnie i południowe obszary Europy, zdobywając nowe przestrzenie oraz wielkie łupy.
W latach 899 – 900 łupem Madziarów padła Lombardia, która została przez nich spustoszona, następnie uderzyli na Bawarie. Podczas tej ostatniej kampanii zginął dotychczasowy wódz, a jego miejsce zajął gyula Arpad, po którym godność wodza plemienia Madziarów dziedziczyli jego potomkowie.
Po zatrzymaniu ich niszczycielskich wypraw na zachodzie, po przegranej dla Madziarów bitwie pod Merseburgiem z siłami króla niemieckiego Henryka I, w roku 933 zwrócili się w stronę Cesarstwa Wschodniego. Bezradni wobec sił Madziarskich pod rozkazami nowego wodza horka Bulcsu, cesarz bizantyjski był zmuszony wypłacać im roczny trybut.
Ostateczny koniec wyprawą Madziarów położył na zachodzie cesarz Otton I, po wygranej przez niego bitwie pod Augsburgiem. Wódz Bulcsu został – wraz z resztą pojmanych pobratymców, powieszony publicznie. Z drugiej strony na wschodzie cesarz bizantyjski – po opanowaniu obszarów linii dunajskich, odciął drogę Madziarów na południe.
W takiej sytuacji zakończył się koczowniczy tryb życia Madziarów. Zaczęli wówczas formować swoje państwo w Kotlinie Nad – dunajskiej. Z tych obszarów żaden z władców niemieckich czy też bizantyjskich nie był w stanie ich usunąć.
Węgrzy – Kontakty ze Słowianami
Ekspansja Państwa Wielkomorawskiego za czasów rządów Świętopełka, sięgnęła obszarów Śląska oraz kraju Wiślan. Ich działania – mające na celu poddaniu swej zwierzchności coraz to większych obszarów, zostały zahamowane poprzez pojawienie się nad Dunajem Madziarów. Od roku 892 byli oni wykorzystywani przez władców niemieckich jako sprzymierzeńcy w walce ze Świętopełkiem. Państwo Wielkomorawskie było w stanie zażegnać niebezpieczeństwu, aż do śmierci tego ostatniego w roku 895.
Po tym wydarzeniu osłabiony i rozbity walkami wewnętrznymi kraj, nie był w stanie oprzeć się naciskowi madziarskiemu. W roku 906 po przegranej kampanii wojennej Państwo Wielkomorawskie upadło. Po usadowieniu się Madziarów na brzegach środkowego Dunaju, przerwali oni bezpośrednią łączność między grupami Słowian zachodnich i wschodnich a grupą południową.
W początkach organizacji nowego Państwa Węgierskiego, Madziarzy znaleźli gotową strukturę wśród podbitych plemion słowiańskich. Ślady wpływów tych ostatnich na kwestie państwowości węgierskiej zachowały się w języku węgierskim – część terminów z obszaru organizacji państwowej i kościelnej oraz wczesnej kultury rolnej.