W prawidłowej budowie ciała człowieka odcinek lędźwiowy kręgosłupa jest wygięty ku przodowi i tworzy tak zwaną lordozę lędźwiową. Jeśli następuje pogłębienie wygięcia, wówczas mamy do czynienia z nieprawidłowością zwaną hiperlordozą lędźwiową. Ta wada postawy popularnie nazywana jest plecami wklęsłymi.
Lordoza lędźwiowa może mieć charakter wrodzony lub nabyty.
Przyczyny wrodzonej hiperlordozy lędźwiowej:
• przerwanie łuku kręgu bez jego przemieszczenia;
• spondylolisteza – ześlizgnięcie kręgów w odcinku lędźwiowym;
• nieprawidłowe ustawienie kości krzyżowej;
• sakralizacja kręgu L5 – polega na zrośnięciu się piątego kręgu lędźwiowego z kością krzyżową;
• lumbalizacja S1 – całkowity lub częściowy brak zrostu kości krzyżowej;
Przyczyny nabytej hiperlordozy lędźwiowej:
• dystonia mięśniowa – nadmierne napięcie i przykurcz: prostownika grzbietu w odcinku lędźwiowym, mięśnia biodrowo-lędźwiowego, czworobocznego lędźwi, prostego uda,
• osłabienie i rozciągnięcie mięśni: prostego brzucha, pośladków oraz kulszowo-goleniowych;
• krzywica;
• zablokowanie stawów kręgosłupa;
• zmiany pourazowe;
• hiperlordoza statyczna Huca;
Objawy – u osoby z hiperlordozą lędźwiowa obserwujemy:
• wypięty brzuch (tzw. przodujący brzuch);
• uwypuklenie pośladków;
• zwiększone przodopochylenie miednicy;
• pochylenie tułowia ku przodowi;
• klatka piersiowa i odcinek piersiowy są spłaszczone lub pozostają w normie.
 |
| Lordoza |