Wielka Brytania jest państwem opartym, pod względem terytorialnym, na unii realnej, którą tworzą Anglia, Szkocja, Walia oraz Irlandia Północna. Formalnie tworzy jednolite państwo unitarne z ustrojem zdecentralizowanym. Istniejącym ustrojem politycznym jest monarchia parlamentarna, w zakresie której funkcjonuje system parlamentarno-gabinetowy z dziedzicznym władcą na czele.
Osobliwą cechą Wielkiej Brytanii jest nieposiadanie konstytucji spisanej, ustrój polityczny oparty jest na ogólnych normach i zasadach odnoszących się wykonywania władzy, które wykształciły się w trakcie dziejów. Głównymi źródłami prawodawczymi są: konwenanse konstytucyjne, prawa precedensowe oraz tzw. stanowione (do tych praw zaliczana jest Wielka Karta Swobód), zasady ustrojowe (m.in. zasada zwierzchnictwa parlamentu a także zasada podziału władzy), podręczniki i dzieła prawnicze oraz prawa i traktaty Unii Europejskiej.
Monarcha pełni w zasadzie funkcję reprezentatywną. To głowa Kościoła w Anglii oraz Kościoła Prezbiteriańskiego w Szkocji oraz formalny reprezentant władzy wykonawczej. Jest on także zwierzchnikiem sił zbrojnych, może wypowiadać wojnę, nadawać tytuły szlacheckie i odznaczenia, posiada prawo łaski, otwiera sesje parlamentu. Teoretycznie posiada prawo sankcji ustaw przyjętych przez parlament, może zwoływać i rozwiązywać parlament, praktyka jednak wygląda nieco inaczej, ze względu na niestosowanie tych praw przez długi okres, utraciły one swoją moc. Król może zostać zdetronizowany w kilku przypadkach: w momencie przejścia na inną religię oraz w sytuacji zawarcia związku małżeńskiego z osobą, która nie jest Anglikiem.
Zasadnicza władza skupia się w rękach parlamentu i rządu. Parlament składa się z Izby Lordów (Izba Wyższa) oraz Izby Gmin (Izba Niższa) oraz monarchy. W Izbie Lordów zasiadają lordowie dziedziczni, dożywotni oraz lordowie duchowni, łącznie 782 osób. Izba Wyższa pełni głównie funkcję doradczą, posiada jedynie prawo weta, które zawiesza ustawę przegłosowaną przez Izbę Niższą, jednak tylko na rok, może także wnosić poprawki do projektów Izby Gmin, a także brać udział w komisjach wspólnych, ponadto pełni funkcję sądu apelacyjnego najwyższej instancji. Z kolei w skład Niższej Izby wchodzi 650 deputowanych, którzy wybierani są w powszechnych i bezpośrednich wyborach (liczba deputowanych jest zmienna i zależna od okręgów wyborczych). Pełni zdecydowanie uprzywilejowaną, nadrzędną rolę w parlamencie. Ogłasza ona najważniejsze projekty ustaw, sprawuje kontrolę nad finansami, podatkami i budżetem. Prace tej Izby prowadzone są poprzez system debat w specjalnych komisjach.
Charakterystyczne dla ustroju wielkiej Brytanii są system dwupartyjny oraz tzw. gabinet cieni. Premierem zostaje lider partii, która wygrała, to on tworzy rząd. W skład rządu wchodzi ok. 100 osób, są to ministrowie, aparat administracyjny oraz tzw. sługi korony, oraz 21-osobowy gabinet. Członkowie rządu wybierani są przez premiera (mianowani zaś przez monarchę), spośród parlamentarzystów. Gabinet cieni jest powoływany przez partię opozycyjną (wybierającą własny rząd, łącznie z ministrami), która w ten sposób przygotowuje się na ewentualną porażkę gabinetu sprawującego władzę, którą wykorzystają do przejęcia władzy. Wyjątkową cechą systemu brytyjskiego jest brak referendum.
System sądowniczy nie jest skomplikowany, Sąd Najwyższy, którym jest Supreme Court znajduje się w Londynie, zaś Sąd Izby Lordów pełni funkcję trybunału apelacyjnego. Najniższym szczeblem są sądy pokoju, w których orzeczenia wydają niezawodowi sędziowie pokoju oraz sądy hrabstw, to te dwa rodzaje sądów rozstrzygają większość spraw sądowych.