Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę w 1918 r. dynamicznie rozkwitło życie polityczne w kraju – przez lata tłamszone przez władze państw zaborczych. Nic więc dziwnego, że w dwudziestoleciu międzywojennym funkcjonowało bardzo wiele ugrupowań, które można podzielić pod względem ogólnego kierunku głoszonych poglądów na:
- chrześcijańsko-społeczne – Polskie Stronnictwo Chrześcijańskiej Demokracji – ugrupowania rozwijane zgodnie z myślą społeczną Kościoła, papieską encykliką „Rerum Novarum” – poparcie dla własności prywatnej, rozwoju spółdzielczości, silnego związku państwa z Kościołem,
- konserwatywne – Stronnictwo Chrześcijańsko-Narodowe, Stronnictwo Prawicy Narodowej – głosili hasła solidaryzmu społecznego, ideologia narodowa, poparcie dla związku z Kościołem
- nacjonalistyczne – takie jak Związek Ludowo Narodowy, Narodowa Demokracja (później Stronnictwo Narodowe, także Młodzież Wszechpolska. Główne założenia ugrupowań nacjonalistycznych to: nacjonalizm dążący do umocnienia siły narodu, solidaryzm społeczny, przeciwstawianie się prawu mniejszości narodowych, zwiększenie uprawnień rządu, liberalizm gospodarczy.
- chłopskie – Polskie Stronnictwo Ludowe „Piast” oraz PSL „Lewica” i PSL „Wyzwolenie)”. Ogólne hasła głoszone przez ugrupowania chłopskie to: reforma rolna, rozbudowa samorządów, poparcie wobec demokracji parlamentarnej.
- sanacyjne (szczególnie od II połowy lat 20.) – Bezpartyjny Blok Współpracy z Rządem – utworzony przez konserwatystów, zwolenników Józefa Piłsudskiego. Główne założenia to: ogólnospołeczny solidaryzm, wyższość państwa nad jednostką, interwencjonizm państwowy w sferze gospodarczej, ograniczenie władzy parlamentu na rzecz rządu.
- robotnicze – Narodowa Partia Robotnicza, Partia Socjalistyczna, Komunistyczna Partia Robotnicza Polski (później Komunistyczna Partia Polski)– zróżnicowane postulaty (szczególnie pod względem stopnia radykalizmu) – dążenie do m.in. uspołecznienia fragmentów gospodarki, rozbudowy systemu socjalnego, upowszechnienia oświaty. Komunistyczna Partia Polski była jedną z najbardziej radykalnych – opowiadała się za rewolucją, wprowadzenia dyktatury proletariatu, nacjonalizacji przemysłu itp. Mimo delegalizacji w 1919 r. działała dalej – do 1938 r. (tzn. do roku, gdy jej czołowi działacze zostali wymordowani).