Pojęcie ordynacji wyborczej odnosi się do całokształtu przepisów, jakie regulują kwestie wyborcze – sposób przeprowadzania wyborów oraz podział głosów na mandaty.
Ordynacja wyborcza jest pojęciem tożsamym z systemem wyborczym.
Praktyka wyborów w różnych krajach i uwarunkowaniach politycznych doprowadziła do rozwoju kilku zróżnicowanych ordynacji wyborczych, które mają zarówno zalety, jak i wady. Podstawowy podział wyróżnia ordynację większościową i proporcjonalną (istnieje również system mieszany), które w odmienny sposób przeliczają uzyskane głosy na mandaty. W przypadku ordynacji większościowej „zwycięzca bierze wszystko”, natomiast gdy ordynacja jest proporcjonalna, mandaty są rozdzielane w liczbie proporcjonalnej do uzyskanych głosów. Zaletą ordynacji większościowej jest niewątpliwe stabilność rządów (łatwiej jest bowiem uzyskać przewagę jednego ugrupowania), zaletą ordynacji proporcjonalnej jest natomiast lepsze odzwierciedlenie sympatii politycznych, jakie są w społeczeństwie.
W przypadku ordynacji proporcjonalnej pojawia się problem sposobu przeliczania głosów – istnieją różnego rodzaju metody podziału głosów, których zastosowanie daje odmienne wyniki – tzn. ilość mandatów.
Ordynacja wyborcza do sejmu i senatu
W Polsce stosuje się system większościowy w przypadku wyborów do Senatu (od 2011 r.), a także w wyborach do rad gmin (w gminach o liczbie ludności poniżej 20 tysięcy). W wyborach do Sejmu, do Parlamentu Europejskiego, a także w pozostałych wyborach organów stanowiących samorządu terytorialnego stosuje się system proporcjonalny (głosy przelicza się metodą D’Hondta).
Jednoosobowe organy wykonawcze (w samorządzie terytorialnym w przypadku wybory Prezydenta RP) stosuje się system większości bezwzględnej (gdy nie zostanie ona osiągnięta w pierwszej turze, wybory powtarza się w drugiej turze – głosuje się na jednego z dwóch kandydatów, którzy otrzymali największą liczbę głosów).