Pojęcie suwerenności związane jest z niezależnością państwa, jego samowładztwem, podejmowaniem wiążących decyzji realizowanych w jego granicach i dotyczących jego obywateli. Suwerenność państwowa jest uważana za bardzo istotny element funkcjonowania każdego niepodległego państwa. W przypadku uczestnictwa w UE suwerenność państwa członkowskich jest niejednokrotnie poddawana w wątpliwość, ponieważ w UE prawo wspólnotowe dominuje nad ustaleniami państwowymi, a członkowie mają obowiązek akceptacji tego prawa i jego realizacji (także dostosowania dotychczasowego prawa krajowego do wymogów prawa wspólnotowego).
W trakcie kształtowania się obecnej Unii Europejskiej kwestia suwerenności odgrywała dużą rolę. Zdecydowano się na takie rozwiązanie, iż uczestnictwo w UE nie odbiera suwerenności poszczególnych państw, ale państwa członkowskie mogą dobrowolnie zrezygnować z jej części na rzecz realizacji dobra całej Wspólnoty.
Istotnym elementem suwerenności w ramach UE jest kwestia subsydiarności (pomocniczości) – UE może pomóc danemu państwu bądź regionowi w rozwiązaniu problemu, tylko jeśli uzna się, iż pomoc ta będzie bardziej skuteczna niż pomoc udzielona przez samo państwo. Celem wprowadzenia tej zasady ma być nie tylko sprawne rozwiązywanie problemów przez państwa członkowskie, ale także niedopuszczenie do utworzenia silnie scentralizowanej instytucji, z monolitycznym sposobem zarządzania, niezależnym od państw członkowskich.
Warto wiedzieć, że kwestie możliwego pozbawienia suwerenności kraju członkowskiego są bardzo często głównym argumentem stosowanym przez eurosceptyków. Argument ten jest bardzo istotny, ponieważ faktem jest, że członkostwo w UE zmienia suwerenność kraju członkowskiego, a w wielu sferach ją ogranicza. Argumentem przeciwnym może być stwierdzenie, że przystąpienie do UE jest suwerenną decyzją poszczególnego państwa, które zgadza się na rezygnację z pewnych elementów suwerenności na rzecz wielu korzyści (w tym finansowych) i uprawnień.